FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners - Welkom by die FAK

Afrikaners en die Toekoms
’n Kultuurstrategiese beoordeling
FAK-Manifes vir Demokratiese Afrikaners
16 September 2006
A
1. Inleiding
frikaners word vandag met ’n wesenlike vraag oor
die toekoms gekonfronteer: Is daar nog vir
Afrikaners as ’n unieke kultuurgemeenskap ’n toekoms
waarbinne hulle saam met die veelheid van ander
demokratiese gemeenskappe in Suid-Afrika ’n vrye,
gelukkige en voortreflike lewe kan najaag?
Om enigsins op ’n sinvolle wyse op dié vraag te
kan antwoord, word in die FAK-Manifes op ’n enigsins
omvattende wyse stilgestaan by ’n kultuurstrategiese
waardering van die stand van Afrikaners vandag. Veral
die volgende vier sake word hieronder uitvoerig ter
sprake gebring.
1. In die eerste afdeling word stilgestaan by die
uitgangspunt ten grondslag van hierdie kultuurstrategiese
beoordeling. Dit verwys na die voorwaarde
vir die verwesenliking van ons menswees. Ons gaan
hieronder uit van die standpunt dat ons menswees tot
sy reg kom in die balans tussen ons universele
mensheid (dit wat ons almal met mekaar deel) en dit
wat ons as ’n besondere kultuurhistoriese gemeenskap
kenmerk.
2. In die tweede afdeling word aangevoer dat
genoemde balans, wat dit vir ons moontlik maak om ’n
sinvolle bestaan te voer, vandag aan ernstige vorme
van ontwrigting onderwerp word. Dit hou verband met
die werking van twee historiese kragte: Vanweë die
proses van globalisering en die werking van die
nasiestaat (in sowel die apartheidsjare as vandag) word
die balans tussen die algemene en die partikuliere
versteur en word ons menslikheid en diepste op die
spel geplaas.
3. In die derde afdeling word met behulp van
die kultuurstrategiese onderskeid tussen ‘oordrag’
(kontinuïteit) en ‘kommunikasie’ (diskontinuïteit)
aangevoer dat Afrikaners die afgelope dekade ernstige
gebreke in hul vermoë tot oordrag en dus tot die
kontinuïteit van hulself as kultuurgemeenskap vertoon.
As die era van apartheid gekenmerk is deur ’n
oormatige klem op oordrag en kontinuïteit (met ’n
verlies aan openheid, ’n sin vir die ander en skeppende
denke), het Afrikaners vandag met die teenoorgestelde
te doen, naamlik ’n oormatige beklemtoning van
kommunikasie (met ’n verlies aan sin vir die toekoms).
4. Alhoewel die fokus van die FAK-Manifes
hoofsaaklik op ’n analise van die huidige stand van
Afrikaners val, word in die vierde en laaste afdeling
afgesluit met enkele riglyne vir ’n vrye, gelukkige en
voortreflike bestaan as unieke kultuurgemeenskap.
Die FAK-Manifes het nie in isolasie ontstaan
nie. Buiten dat dit sy ontstaan te danke het aan verskeie
interne gesprekke wat die FAK binne die bestek van ’n
jaar oor die saak gevoer het (onder meer binne die
konteks van sy lyfblad, Die Vrye Afrikaan), is dit ook
die gevolg van verskeie gesprekke wat hy landwyd met
gewone mense sowel as met leidinggewende figure uit
die georganiseerde kultuurlewe die afgelope 18 maande
gevoer het.
2. Uitgangspunt: Hegel se
“Konkrete Universaliteit”
Wanneer oor die stand van Afrikaners vandag nagedink
word, moet dit binne die breedste moontlike geestelike
horison gesitueer word. Die vraag is hoe ons universele
menswees tot sy of haar reg kan kom? Nog pertinenter:
Hoe kan die menswees van Afrikaners vandag tot hulle
reg kom? Die eerste paragrawe wil ’n antwoord op dié
belangrike vraag wees.
Vanuit ’n kultuurpolitieke perspektief gesien,
speel ons menswees af en kom dit ook tot sy of haar reg
in die spanningsveld tussen die universele en die
partikuliere, tussen die feit van ons algemene menswees
is en die feit dat laasgenoemde sigself tegelyk nie anders
as in en tussen ’n groot verskeidenheid van partikuliere
gemeenskappe manifesteer nie. Ons menswees speel nie
af in ’n pure abstrakte ruimte en tyd bokant die veelheid
van gemeenskappe en tradisies verhef nie, maar juis in
en tussen hulle. Slegs vanweë die beliggaming van ons
menswees in die veelheid van spesifieke gemeenskappe
kan dit hoegenaamd gestalte kry.
Tussen ons universele menswees en die
veelheid van gemeenskappe bestaan daar nie ’n blote
toevallige of ekstrinsieke verband nie, maar ’n
intrinsieke verband. Ons universele menswees kom met
ander woorde nie anders tot sy reg as in en deur ons
deelname aan ’n veelheid van gemeenskappe nie. In en
deur dié deelname gee ons hoegenaamd inhoud aan wat
dit beteken om mens te wees. Ons is daarom ook nie
soos wat dikwels beweer word in die eerste plek
vryswewende individue wat in beginsel bokant ons
gemeenskappe verhef staan en wat as’t ware slegs
agterna besluit tot watter gemeenskap ons wil behoort
nie. Vanweë die intrinsieke verband waarvan hierdie
sprake is, is ons altyd alreeds deel van ’n bepaalde
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 15 September 2006 | BLADSY 6