PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

109
zou zijn, opdat het zich niet verontruste en beangstige wegens de aanblik en de
ondervinding van de een of andere zonde.
Het is alsof de heilige profeet wilde zeggen: Niet wij hebben onze zonden op Hem
gelegd. Ook heeft Hij ze niet op eigen gezag of uit eigen voornemen op Zich
genomen. Maar de Heere heeft ze Zelf op Hem gelegd. En Hij heeft ze op Gods bevel
en in gehoorzaamheid aan de Vader gewillig op Zich genomen.
Dat is de welgevallige wil van God in de hemel, dat u uzelf door uw verschrikt
geweten niet zult laten beangstigen noch bedroeven, alsof God het met u anders
bedoelde of meende dan onze Heere Christus, of als wilde Hij u doden om die zonden,
die Christus op Zich geladen en weggenomen heeft.
Nee, lief geweten, u moet geloven dat de Heere en Vader in de hemel, uw God,
precies hetzelfde vriendelijke, genadige hart en dezelfde wil jegens u heeft als de
Zoon van God heeft. Namelijk: dat Christus u verlossen en van alle zonden vrijmaken
zou.
Wat is dat voor een God, Die u zou kunnen aanklagen om uw zonden? Want God in
de hemel Zelf, Die uw Heere is, en voor Wie u zozeer vreest, Die Zelf heeft uw zonde
niet op u gelegd, maar op Christus, tegen alle recht en Wet van Mozes en van de
anderen.
Mozes bedreigt de zondaar zo, dat een ieder mens moet sterven omwille van zijn
eigen zonden en misdaden. Zo staat het ook bij de wereldlijke heerschappij; daar
blijven uw zonden voor uw rekening. Zullen wij echter voor God rechtvaardig
worden, dan zijn onze zonden niet van ons, maar van Christus.
Zo is het afgebeeld en voorgespeeld in het Oude Testament, toen Abraham en zijn
zoon Izak alleen op de berg klommen, waar het offer geschieden moest. Dat betekent:
het geloof handelt alleen met God, en grijpt ook de barmhartigheid die in Gods Woord
gegeven is.
De knechten echter, die met Abraham gekomen waren, en de dieren, dat is: onze
werken, bleven onder aan de berg; die behoren in het geheel niet tot de heerlijkheid,
waarin ons de zonden vergeven worden.
Vers 7 Als dezelve geëist werd, toen werd Hij verdrukt; doch Hij deed Zijn mond niet
open; als een lam werd Hij ter slachting geleid, en als een schaap, dat stom is voor
het aangezicht zijner scheerders, alzo deed Hij Zijn mond niet open.
TOEN HIJ TERECHTGESTELD EN GEMARTELD WERD, DEED HIJ ZIJN
MOND NIET OPEN, ALS EEN LAM DAT TER SLACHTBANK GEVOERD
WORDT, EN ALS EEN SCHAAP DAT VERSTOMT VOOR ZIJN SCHEERDER
EN ZIJN MOND NIET OPENDOET.
Deze tekst is in het Latijn anders vertaald, want voor de eerste woorden hebben zij
gesteld: 'Oblatus est quia ipse' voluit: 'Hij heeft Zich ten offer gegeven, omdat Hij het
Zelf gewild heeft', en uitgelegd tégen de ergernis van het kruis.
Want dat is voor de niet-christenen zeer belachelijk om te horen, dat wij zulk een
Christus prediken, Die Zich heeft laten kruisigen en Zichzelf niet heeft kunnen redden.
Daartegenin zeggen de christenen dat Christus geleden heeft, maar toch vrijwillig. Als
Hij niet gewild had, zou Hij genoeg vermogen gehad hebben om daarmee Zijn leven
te kunnen beschermen en verlengen.
Dat is wel een goede mening, maar wij willen toch de Hebreeuwse tekst volgen. Want
tot hiertoe heeft de heilige profeet Jesaja het lijden van Christus beschreven, en wat
voor groot onuitsprekelijk voordeel het ons gebracht heeft. Maar nu wil hij ons ook