PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

VOORREDE OP DE BRIEF VAN JACOBUS. 1522.
128
Deze brief van Jacobus, hoewel door de Ouden verworpen, prijs ik en acht hem
daarom goed, omdat hij in 't geheel geen mensenleer geeft en Gods wet naar voren
brengt. Maar ik zeg als mijn mening, zonder iemand anders te kort te doen, dat ik deze
brief niet houd voor die van een apostel; en daarvoor heb ik de volgende redenen:
Ten eerste, dat hij lijnrecht tegen Paulus en alle andere Schrift in aan de werken de
gerechtigheid verbindt en zegt: Abraham is door zijn werken gerechtvaardigd
geworden, toen hij zijn zoon offerde; terwijl Paulus in Rom. 4: 2 leert, dat Abraham
zonder de werken rechtvaardig geworden is alléén door zijn geloof, en hij bewijst dit
met Gen. 15: 6, vóórdat hij zijn zoon offerde. Hoewel nu misschien ten gunste van de
ze brief wel een uitlegging gevonden zou kunnen worden ter verdediging van deze
gerechtigheid uit de werken, kan men deze brief toch niet in bescherming nemen,
waar hij in 2: 23 de uitspraak van Gen. 15: 6 (die alleen over het geloof van Abraham
en niet over zijn wet spreekt, zoals Paulus in Rom. 4: 3 aanhaalt) toch op de werken
betrekt; dit gebrek bewijst dus, dat deze brief niet van een apostel kan zijn.
Ten tweede, dat hij Christenmensen wil onderwijzen en toch in deze hele, lange
onderwijzing het lijden, de opstanding en de Geest van Christus niet noemt. Hij noemt
Christus enige keren; maar hij leert niets over Hem, en spreekt slechts in het algemeen
over het geloof in God. Het is immers het ambt van een ware apostel, dat hij predikt
over het lijden, de opstanding en het werk van Christus en de grond legt voor dit
geloof, zoals Christus Zelf zegt in Joh. 15: 27: "Gij zult van Mij getuigen." En daarin
stemmen alle echte, heilige boeken overeen, dat zij allen Christus prediken en over
Hem handelen. Dat is dan ook de ware toetssteen voor alle boeken n.l. te zien, of zij
over Christus spreken of niet, aangezien alle Schrift Christus toont (Rom. 3: 21) en
Paulus niets anders weten wil dan Christus alleen (1 Cor. 2: 2). Waar Christus niet
gepredikt wordt, daar ontbreekt het apostolisch kenmerk, al zou Petrus of Paulus het
leren. En wederom, wat van Christus predikt, dat is apostolisch, al deed Judas het of
Annas, Pilatus of Herodes.
Maar deze Jacobus doet niets anders dan spreken over wet en werken en werpt alles
zo onordelijk door elkaar, dat het mij voorkomt, dat hij een of ander goed, vroom man
geweest is, die enige uitspraken van de jongeren van de apostelen heeft opgevangen
en zo maar neergeschreven, of wel: een ander heeft uit zijn prediking één en ander
opgetekend. Hij noemt de wet een wet van de vrijheid, terwijl toch Paulus spreekt van
een wet van de slavernij, van de toorn, van de dood en van de zonde: Gal. 3: 23, Rom.
7: 11, 23. Bovendien haalt hij in 5: 20 de woorden aan van Petrus (1 Petrus 4: 8): "De
liefde bedekt een menigte van zonden"; en evenzo (in 4: 10) het woord uit 1 Petrus 5:
6: "Verootmoedigt u onder de hand Gods"; en in 4: 5 Paulus' uitspraak in Gal. 5:17:
"De Geest begeert tegen het vlees"; terwijl toch Jacobus door Herodes te Jeruzalem
vóór Petrus gedood is, wordt hier de schijn gewekt, alsof hij nog lang na Petrus en
Paulus geleefd heeft 118 .
Kortom, hij heeft diegenen willen afwijzen, die zich verlieten op het geloof zonder de
werken, en heeft het niet aangekund, en wil daarom door de wet bereiken, wat de
apostelen bereiken met de prikkel van de liefde. Daarom kan ik hem niet onder de
118 Deze gedachtengang berust op de overweging, dat de schrijver van deze brief de zoon van Zebedeus
zou zijn, die onder Herodes te Jeruzalem gedood werd. Als schrijver is eerder bedoeld Jacobus, de
broeder des Heeren (Hand. 15 en Gal. 2).