PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

eigen woorden te vangen. Maar God toonde Zijn wondermacht en bekeerde
verscheidenen van hen. Zo heeft het merendeel van hun kapelaans, die zij daarheen
zonden, beleden, dat de in deze prediking verkondigde leer de waarheid en uit God
was en niemand daaraan weerstand kon bieden; want hun leven lang hadden zij van
geen mens zulk een leer gehoord. Daarom moesten zij van hun boosheid afstand doen
en het Woord van God niet vervolgen, maar erin geloven, opdat zij zalig werden.
Maar hun boosheid had hen verblinden evenals Farao verstokt, zodat zij door eigen
schuld nog erger werden. Ook heeft tot op de huidige dag geen van alle monniken ook
maar een enkel woord tegen hem kunnen inbrengen, hoewel zij dagelijks "ketterij!
ketterij!" schreeuwden. En zij zullen het ook nooit kunnen.
Toen nu God de Almachtige de tijd voorzag, dat de goede Hendrik van de door hem
gepredikte waarheid met zijn bloed getuigenis zou afleggen, zond Hij hem uit onder
de moordenaars, die Hij daartoe had bereid. Het geschiedde namelijk in het jaar 1524
na de geboorte van Christus, dat hij door de pastoor Nikolaas Boye en andere vrome
Christenen van de zelfde gemeente te Meldorf in Ditmar geroepen werd, om hun het
Woord van God te verkondigen en hen uit de muil van de antichrist te redden. Want
deze heerste daar met grote macht. Hij beschouwde deze roep als een roeping van
God en beloofde hun derhalve, dat hij gaarne tot hen zou komen. Daarop verzocht hij
op de dag vóór St. Catharina zes vrome broeders en medeburgers bij hem te komen.
Hij deelde hun mede, hoe hij naar het Ditmarse geroepen was en gaf hun te kennen,
dat hij voornemens was naar 't Ditmarse te reizen en af te wachten, wat God met hem
wilde doen, omdat hij verplicht was niet alleen hun, maar ieder, die het begeerde,
Gods Woord te verkondigen. Hij verzocht hun daarom, hem een goede raad te willen
geven, hoe hij het geschiktst daarheen kon gaan, zonder dat de ganse gemeente het
bemerken en zijn reis verhinderen zou, zoals te verwachten was. De vrome Christenen
verzochten hem in antwoord hierop, dat hij bij hen wilde blijven en acht erop geven,
hoe zwak het evangelie nog onder het volk was, vooral in de omliggende steden, en
dat de vervolging nog groot was; ook mocht hij in aanmerking nemen, dat hij door hen
beroepen was, om het Woord van God te prediken. Wilden de Ditmarsers een
predikant hebben, dan moest hij er een ander heenzenden; want zij wisten heel goed,
wat voor een volk die Ditmarsers waren. En bovendien gaven zij hem te verstaan, dat
zij niet wisten, hoe zij hem konden laten vertrekken zonder de toestemming van de
ganse gemeente.
Hoewel de goede Hendrik toegaf, dat hij door hen beroepen was, antwoordde hij toch,
dat zij anders nog genoeg vrome, geleerde mannen hadden, om voor hen te prediken.
De papisten waren ook ten dele overwonnen, zodat nu ook voortaan vrouwen en
kinderen hun dwaasheid inzagen en veroordeelden. Hij had toch ook twee jaren voor
hen gepredikt. Maar de Ditmarsers hadden geen predikant en daarom kon hij hun een
dergelijk verzoek niet met een goed geweten weigeren. Hun bewering, dat zij hem
zonder medeweten en toestemming van de ganse gemeente niet konden laten
vertrekken, had geen betrekking op zijn geval, omdat hij haar niet voor altijd wilde
verlaten. Want hij was van plan slechts een korte tijd in Ditmar te prediken, n.l. één of
twee maanden, totdat hij zelf door zijn woord een vaste grondslag zou gelegd hebben,
en daarna tot hen terug te keren. Het was daarom zijn bedoeling en zijn verzoek, dat
zij na zijn vertrek de gemeente met het beroep, dat hij niet kon afwijzen, in kennis
zouden stellen en tevens zijn heimelijke afreis verontschuldigen. Want hij moest in het
geheim reizen ter wille van zijn vijanden, die hem zo gaarne leed zouden toebrengen
en, zoals zij zelf wel wisten, dag en nacht op middelen zonnen, hoe zij hem konden
ombrengen en doden. Hij gaf ook de verzekering, dat hij spoedig weer bij hen wilde
zijn. Met deze woorden stelde hij hen tevreden, zodat zij hem toestonden te
47