PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

123
Christus vóór Zijn sterven bevolen en bepaald heeft, dat dit evangelie na Zijn dood
gepredikt zou worden in de gehele wereld, en daardoor allen, die geloven, Zijn goed
ten eigendom gegeven heeft, d.i. Zijn leven (waardoor Hij de dood verslonden heeft),
Zijn gerechtigheid (waardoor Hij de zonde vernietigd heeft) en Zijn heerlijkheid
(waardoor Hij de eeuwige verdoemenis heeft overwonnen). Nu kan de arme mens,
dood in zonde en in de netten van de hel gevangen, nooit troostrijker tijding horen,
dan deze dierbare en liefelijke boodschap van Christus, zodat hij in het diepst van zijn
hart lachen kan en vrolijk daarover zijn, indien hij gelooft, dat het waar is.
Zo is nu het evangelie niets anders dan een prediking van Christus, de Zoon van God
en de Zoon van David, waarachtig God en mens, die door Zijn sterven en opstanding
zonde, dood en hel overwonnen heeft voor ons, die in Hem geloven. Het evangelie
kan kort of lang weergegeven worden; de één beschrijft het in korte woorden, de
ander breder. Wie er veel over schrijft, geeft vele werken en woorden van Christus,
zoals de vier evangelisten doen; de ander spreekt niet over Christus' werken, maar
duidt in 't kort aan, hoe Hij door Zijn sterven en opstaan zonde, dood en hel
overwonnen heeft voor hen, die in Hem geloven, zoals Petrus en Paulus doen.
Daarom ziet toe, dat u niet van Christus een Mozes maakt, noch van het evangelie een
wet of leerboek, zoals tot nu toe geschied is, en zoals enkele inleidingen, als van
Hiëronymus 116 , doen. Want het evangelie eist van ons geen werk, waardoor wij vroom
en zalig worden (ja, het veroordeelt zelfs dergelijke werken); maar het evangelie
vraagt het geloof in Christus, n.l. dat Hij voor ons zonde, dood en hel overwonnen
heeft en ons dus niet door ons werk, maar door Zijn eigen werk, lijden en sterven
vroom, levend en zalig maakt, opdat wij Zijn dood en overwinning mogen
aanvaarden, als hadden wij het zelf gedaan.
Dat Christus echter in het evangelie en ook Petrus en Paulus vele geboden en leringen
geven en de wet uitleggen, dit moet men op gelijke lijn stellen met alle andere werken
en weldaden van Christus. En zoals het kennen van Zijn werken en Zijn
levensbeschrijving nog niet betekent, dat men het echte evangelie kent (want daarmee
weet men nog niet, dat Hij zonde, dood en duivel overwonnen heeft): zo is ook dàt
niet het ware kennen van het evangelie, als men die leringen en geboden kent, maar
als de stem tot ons komt, die zegt: Christus is uw eigendom met Zijn leven, Zijn
leringen, Zijn werken, sterven, opstaan en alles, wat Hij is, heeft, doet en vermag.
Zo zien wij ook, dat Hij niet dwingt, maar vriendelijk lokt en zegt: Zalig zijn de armen
enz. En de apostelen gebruiken deze woorden: Ik vermaan, ik smeek, ik bid u;
waaraan men telkens meer ziet, dat het evangelie geen wetboek is, maar eigenlijk een
prediking over de weldaden van Christus, Die aan ons bewezen en ten eigendom
gegeven worden, indien wij geloven. Maar Mozes, in zijn boeken, drijft, dringt, dreigt,
slaat en straft zwaar, want hij is een wetschrijver en wetdrijver.
Daardoor komt het ook, dat aan een gelovige geen wet gegeven is, waardoor hij
rechtvaardig wordt voor God, zoals Paulus zegt in 1 Tim. 1: 9, omdat hij door het
geloof rechtvaardig, levend en zalig is. Verder heeft hij nu nog slechts dit geloof in
daden te tonen. Ja, waar geloof is, kan het zich niet rustig houden; het betoont zich,
openbaart zich door goede werken, belijdt en leert dit evangelie voor de mensen en
waagt er zijn leven voor. En alles, wat hij leeft en doet, dat doet hij in het belang van
de naaste, om hem te helpen niet alleen tot diezelfde genade te komen, maar ook om
hem behulpzaam te zijn in het lichamelijke, in goed en eer, zoals hij ziet, dat Christus
ook aan hemzelf gedaan heeft; op deze wijze volgt hij het voorbeeld van Christus na.
Dat bedoelt ook Christus, wanneer Hij bij Zijn afscheid geen ander gebod heeft, dan
116 Hiëronymus (gestorven 420) vervaardigde de Latijnse Bijbelvertaling (Vulgata), in de Roomse kerk
gebruikt.