PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

119
Hij in zulk een liefde en met zulk een zoet, vriendelijk hart jegens ons Zijn lijden heeft
aanvaard. Dat Hij niet alleen niet teruggevloekt, ook geen wraak gezocht noch
begeerd heeft. Maar Hij was zo vol brandende, Goddelijke liefde en goedheid, dat Hij
Zijn eigen lijden en marteling geheel vergeten heeft, van hartelijk medelijden en zorg
is vervuld geweest en gebeden heeft voor alle kwaaddoeners en verdoemde zondaren.
Ja, Hij heeft ook voor hen die Hem kruisigden gebeden.
Waar zijn ze echter, de harten, die dit alles ter harte nemen en zich over deze
troostvolle woorden verblijden kunnen, gelijk deze woorden het wel waard zijn?
Wanneer wij dat doen konden, dan waren wij metéén reeds zalig.
Zo zien wij dan, dat in Christus niets anders is dan een uitgegoten volheid van de
barmhartigheid van God en van vergeving van zonden. Laat dit genoeg zijn tot
uitlegging van dit hoofdstuk, dat het wel waard is dat wij het dikwijls en onophoudelijk
vlijtig lezen en zingen, zodat het als in ons hart uitgebeeld staat, opdat wij niets
zien noch horen dan alleen maar Christus. Hoe Deze in onze plaats treedt en voor ons
onze zonde draagt, ons troost en een zoete, hartelijke liefde jegens ons heeft.
Wel lezen de goddelozen het ook, maar oppervlakkig, alsof ze het al slapend lezen.
Daarom bekeren zij zich in het geheel niet. Wie het echter met vrucht lezen willen, die
moeten wakker zijn en vlijtige lezers zijn.