PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

uit een dorre aarde; Hij had geen gedaante noch heerlijkheid; als wij Hem aanzagen,
zo was er geen gestalte dat wij Hem zouden begeerd hebben.
WANT HIJ SCHIET VOOR HEM OP ALS EEN RIJSJE, EN ALS EEN WORTEL,
UIT EEN DOR AARDRIJK. HIJ HEEFT GEEN GESTALTE NOCH
SCHOONHEID. WIJ ZAGEN HEM; MAAR ER WAS GEEN GESTALTE,
WAARAAN WIJ EEN WELGEVALLEN ZOUDEN HEBBEN GEHAD.
Tot hiertoe heeft Jesaja twee stukken tegenover elkaar geplaatst, zowel de geringheid
of kruisgestalte, als Zijn heerlijkheid. Nu gaat hij verder en neemt het eerste stuk, van
Zijn lijden, voor zich en schildert ons dat in den brede en met onopgesmukte,
duidelijke woorden voor ogen. En hij spreekt: Hij groeit op, zoals een schone twijg of
uitspruitsel opschiet en groent, doch uit een dor aardrijk, waar anders niets pleegt te
groeien, maar, wanneer er al iets opgekomen is en groeien zal, het veel meer verdort,
omdat het geen sap en vochtigheid heeft. Alzo doet niets bij deze Christus wasdom
verwachten, wil hij zeggen, evenmin als een jong uitspruitsel zou groeien in zulk dor,
onvruchtbaar land, hetgeen men toch voor onmogelijk houdt.
Zo is nu Christus waarlijk zulk een twijg die opgroeit, maar niet voor de wereld, want
daar heeft Hij in het geheel geen aanzien, zoals gezegd is, maar Hij groeit op voor
Hem (God). Daar gaat het om, daarop ligt de nadruk, dat de eer en heerlijkheid van
Christus geestelijk te verstaan is. En zo zien wij dat deze Christus, Die in het geheel
geen gestalte noch schoonheid heeft, toch de allerschoonste van gestalte is. In de
diepste deemoed en nietigheid is Hij de allerhoogste en heerlijkste. In armoede en
ellende is Hij de rijkste. Door dood en schande wordt Hij levend en heerlijk. Het
dorstige, harde aardrijk betekent Zijn lijden.
Maar dat Hij van de dood opstaat, daarin is Hij als een rijsje dat daar opgroeit en
groent op een dorre, steenachtige plaats.
'Hij heeft geen gestalte noch schoonheid.' Met dit 'geen' is Hem duidelijk genoeg alle
heerlijke gestalte en aanzien ontnomen. Zodat er niets dan een louter ergerlijke,
verachtelijke gestalte overblijft. Dieven, moordenaars, schelmen en alle andere
boosdoeners zijn wel ellendig om te aanschouwen. Maar toch voelt ieder nog
erbarming voor hen, wanneer men ze naar de strafplaats voert, zodat zij
niettegenstaande alles niet alleen maar schandelijk sterven.
Maar bij onze lieve Christus is alles ellendig en verschrikkelijk. Want bij Zijn grote
lijden en Zijn marteling wordt Hij bovendien nog door de Joden op de hatelijkste en
krenkendste wijze gesmaad, vervloekt en bespot.
Daarom zegt Jesaja ook: 'Wij zagen Hem...' toen Hij daar in het openbaar gekruisigd
en tot een schouwspel geworden was. En alzo, dat aan Hem niets te aanschouwen was
waaraan wij een welgevallen konden hebben, maar alleen het allersmadelijkste lijden
en de smadelijkste dood, waarvan ieder mensenkind zich met afschuw moet afkeren.
Vers 3 Hij was veracht en de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten
en verzocht in krankheid; en een iegelijk was als verbergende het aangezicht voor
Hem; Hij was veracht, en wij hebben Hem niet geacht.
HIJ WAS DE ALLERVERACHTSTE EN ONWAARDIGSTE, VOL SMARTEN EN
KRANKHEID. HIJ WAS ZO VERACHT, DAT MEN HET AANGEZICHT VOOR
HEM VERBORG. DAAROM HEBBEN WIJ HEM NIETS GEACHT.
97