PUBLICATIES VAN DE EERSTE 10 JAAR VAN DE REFORMATOR

een kelder op en lieten hem door de dronken boeren bewaken, die hem verder de
ganse nacht bespotten en hoonden. Onder andere kwamen heer Simon, pastoor van
Altenworden, en heer Christiaan, pastoor van Neuenkirchen, beiden zeer ongeleerde
vervolgers van Gods Woord, bij hem en vroegen hem, om welke reden hij het heilige
gewaad had afgelegd. Hij antwoordde hun vriendelijk met woorden uit de Schrift;
maar zij begrepen niet wat hij zei.
Ook magister Günther kwam bij hem en vroeg hem, of hij liever naar de bisschop van
Bremen wilde gezonden worden of in Ditmar zijn loon ontvangen. Hendrik
antwoordde: "Als ik iets onchristelijks geleerd of gedaan heb, dan kunnen zij mij
daarvoor wel straffen; Gods wil geschiede." Daarop zei mag. Günther: "Hoort, goede
vrienden, hij wil in Ditmar sterven." Het volk echter bleef voor 't merendeel de gehele
nacht door drinken. 's Morgens om acht uur hielden zij op de markt een bijeenkomst
om te beraadslagen over hetgeen hun te doen stond. Daar riepen de dronken boeren:
"Verbranden in het vuur, dan zullen wij heden bij God en mensen eer verwerven;want
hoe langer wij hem laten leven, des te meer verleidt hij er met zijn ketterij . Wat baat
lang overleg? Hij moet toch sterven! "Zo werd de goede Hendrik onverhoord tot de
brandstapel veroordeeld. Daarop werd afgekondigd, dat allen, die hadden geholpen
hem gevangen te nemen, met hun wapenen naar de brandstapel moesten uitrukken.
Ook waren er de grijze monniken of Barrevoeters; zij spraken de arme mensen moed
in met de woorden: "Nu pakt u de zaak goed aan" en hitsten het arme, ellendige
dronken volk op. Toen namen zij hem, boeiden hem aan hals, voeten en handen en
voerden hem onder luid geschreeuw naar de brandstapel. Toen dit geschiedde, stond
een vrouw aan haar huisdeur en bij het zien van al deze jammer en ellende begon zij
bitter te wenen. Maar de goede Hendrik zei tot haar: "Goede vrouw, ween niet over
mij." Toen hij op de plaats aankwam, waar de brandstapel was opgericht, zonk hij van
grote zwakheid neer. Nu kwam de plaatselijke rechter, Schlitter Maes 86 , die volgens
een geloofwaardig bericht omgekocht was, en veroordeelde de goede broeder Hendrik
tot de vuurdood met de volgende sententie of uitspraak: "Deze booswicht heeft
gepredikt tegen de Moeder Gods en tegen het christelijk geloof, om welke reden ik
hem in naam van mijn genadige heer, de bisschop van Bremen veroordeel tot de
vuurdood." Daarop antwoordde de goede broeder Hendrik: "Dat heb ik niet gedaan;
doch Heere, Uw wil geschiede: "En hij sloeg de ogen ten hemel en sprak: "Heere,
vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen; Uw Naam alleen is heilig, hemelse
Vader!"
Nu trad een goede christelijke vrouw, de echtgenote van Klaus Jungen, een zuster van
Peter Nannen, te Meldorf woonachtig, voor de brandstapel en bood aan zich aan de
schandpaal te laten slaan en te laten geselen, tot hun toorn bevredigd was. Bovendien
wilde zij duizend gulden geven, als men de man maar weer wilde insluiten tot de
volgende maandag, opdat hij ten overstaan van het gehele land verhoord en dan
verbrand zou worden. Toen zij dit hoorden, werden zij razend en buiten zichzelf,
sloegen de vrouw tegen de grond, liepen haar onder de voet en ranselden met alle
macht de goede martelaar van Christus. Iemand sloeg hem met een stootdegen op de
schedel. Johannes Holm van Neuenkirchen sloeg hem met een handhamer; de anderen
staken hem in zijn zijden, in de rug, in de armen, waar zij hem maar konden bereiken;
en dat niet één keer, doch telkens als hij begon te spreken.
Nu spoorde magister Günther het volk aan, hitste het op en riep het toe: "Vooruit,
goede vrienden, hier is God tegenwoordig!" Daarop bracht diezelfde magister Günther
86 Deze Maes, die vroeger het rechterambt bekleed had, verklaarde zich bereid, om voor tien gulden
vonnis te vellen. De rechter, die op het ogenblik van de moord op Hendrik van Zutfen in functie was,
had men hiertoe niet kunnen bewegen.
52