Het gewone en het bijzondere - Trimbos-instituut

die bevestiging uitbleef. Dat vind ik erg vervelend. Ik kan er weinig mee en ik begrijp er
weinig van. Inmiddels twijfel ik aan de toegevoegde waarde ervan.
Ik beschouw de ervaringen niet als een psychose. Een psychose is in crisis raken en je
zelf niet zijn. Dat heb ik maar één keer en ook maar kortdurend meegemaakt. Op dat
moment belandde ik bijna in de GGZ maar dat is gelukkig niet gebeurd. En ook voor de
dagelijkse stemmen ben ik nooit in behandeling gegaan omdat ik er geen echte belemmeringen
van ondervindt. Het zijn geen agressieve stemmen. Ik zou pas hulp gaan zoeken
als het normale functioneren wordt beperkt. Ik heb ook bezwaar tegen het idee dat
ik afhankelijk zou worden van medicijnen. Ik vraag me af of medicatie de stemmen
überhaupt weg zou kunnen halen (en of ik dat wel zou willen).
Succesvol leven is voor mij onderdeel zijn van de maatschappij, er een steentje aan bijdragen
en niet afhankelijk zijn. Ik heb een volledige baan en vrienden, beide heel belangrijk.
Het geeft afleiding en de stemmen raken erdoor op de achtergrond. Ik word dan
even met rust gelaten. Soms ervaar ik angsten die me belemmeren de deur uit te gaan
maar ik heb geleerd me daaroverheen te zetten.
In de buitenwereld praat ik met niemand over mijn ervaringen. Ik ben erg bang dat
mensen me een stempel zullen geven en afwijzen. Hierdoor ben ik misschien wat gesloten.
Het belemmert me in die zin wel in sociale relaties. Maar dit kan ook aan mijn karakter
liggen en niet per se aan de stemmen. Soms is het zwaar er met niemand over te
praten maar ik heb er wel vrede mee, het werkt voor mij.
2.3 Ben (48): Uitgaan van 'heelheid'
Ik heb in mijn leven heftige manische episoden gehad, soms op de rand met psychose,
en daaropvolgende depressies. De manieën ontstonden na periodes van stress, op momenten
dat de druk/spanning juist wegviel. Ik ben een paar keer opgenomen geweest en
heb periodes lithium en antipsychotica gebruikt. Het echte antwoord op mijn ervaringen
kwam echter door uitvoerige introspectie. Inmiddels ben ik al een tijdje met alle medicijnen
gestopt en het gaat goed met me.
Het stellen van diagnoses en medicatiegebruik zijn 'gereedschappen' waar ik op zichzelf
niks op tegen heb. Het probleem van de GGZ is dat een gestructureerde diagnostiek ontbreekt.
Bovendien zijn veel methodieken te beperkt gericht op 'het rationele' en wordt er
teveel aanbodgericht gewerkt. Mensen moeten met een wel zeer specifieke hulpvraag
komen om hulp te krijgen. Er wordt ook veel teveel in termen van ziekte gedacht. De
GGZ is vooral bezig met onderdrukken en zorgen dat je stil bent.
In mijn idee is het essentieel om de focus te verleggen van ziekte naar gezondheid. Denken
vanuit een gezondheidsidee betekent jezelf niet als slachtoffer zien, maar gewoon als
jezelf. Hoe ziet je leven eruit als je even terug gaat naar de onbevangenheid van toen je
net op de wereld kwam? Wat zijn de dingen die je dan voelt? Laten we dat eens pakken
en van daaruit vertrekken.
Allereerst is het belangrijk om uit te gaan van de 'heelheid' van de mens. Daaraan verbonden
is een focus op de ervaring in plaats van de vorm. Door alleen naar de uitingsvorm
te kijken ga je namelijk voorbij aan alles wat er in jezelf, in de binnenwereld gebeurt.
Het is belangrijk om te kijken naar jezelf, naar wat iets met je doet, zonder te
TRIMBOS-INSTITUUT 23