Het gewone en het bijzondere - Trimbos-instituut

oordelen. Ik beschouw het als een leerproces om op die manier bij het werkelijke probleem
te komen. Je moet je kop stoten en pijn voelen om de volgende keer wel te bukken.
En zo lang je dat allemaal weg blijft schrijven op de rekening van de ziekte of aandoening
met als oplossing het pilletje dan leer je niks.
Ik heb geleerd mezelf meer te scheiden van de (bipolaire) stoornis en toch tegelijkertijd
ook die ervaringen een plaats te geven als integraal onderdeel van mezelf. Ik leerde
meer ‘zachtheid' te brengen in de manier waarop ik naar mezelf kijk. Uiteindelijk praat je
over accepteren, ook van de stukken waar je liever de ogen voor sluit, dat is een absolute
voorwaarde voor gezondheid. Het is een proces dat tijd kost. Gun jezelf de tijd om
jezelf te trainen er mee om te gaan. Daar hoort bij het leren toegeven aan moeheid, dat
is nodig voor het doorbreken van patronen.
Een belangrijke strategie was voor mij het bijstellen van verwachtingen (dit noem ik de
'actieve component'). Om het aanzwengelen van de geest te voorkomen moeten verwachtingen/eisen
worden bijgesteld tot aan het level wat je van anderen verwacht. Dat
betekent minder presteren en produceren. Dit zijn namelijk compensatiegedragingen om
maar niet te hoeven voelen. Het gaat dus om het afleren van deze compensatiegedragingen.
Tegelijkertijd moest ik leren ‘toelaten’ (dat noem ik de 'passieve component'). Het
toelaten van de dingen die je met compensatiegedrag onderdrukte, is nodig. Er doorheen
gaan in plaats van er voor te vluchten. Je kunt pas werkelijk groeien als je het aangaat.
Inmiddels zie ik dat het meer een kwestie is van ondergaan en laten gebeuren.
Voor mij heeft meditatie bij het hele proces geholpen. Maar ook voldoende beweging is
van belang. Hardlopen werkt heel goed. Het contact met mijn zoon heeft ook een rol gespeeld.
Hij is een soort spiegel van mijn eigen gedrag. Hij kan daardoor onbewust voor
een soort balans zorgen.
Mijn leven is nu aardig op de rails. Ik zie mijn zoon regelmatig. Ik heb een nieuwe liefde
en een eigen bedrijf waarbinnen ik met visie en helderheid en op eigen voorwaarden kan
functioneren. Kwaliteit van leven heeft echter meer te maken met gelukkig zijn, 'echt' en
'heel' zijn dan met functioneren. De binnenkant is belangrijk niet de vorm. Bewust leven,
het gewoon kunnen ervaren en op een natuurlijke manier tot rust komen zijn het belangrijkst.
Soms heb ik nog wel last van een hyperfocus wat gevaarlijk kan zijn want het
stopt niet vanzelf. Het blijft een uitdaging om daarmee om te gaan.
2.4 Leonie (20): 'Nu heeft iemand anders ze misschien nodig'
Ik heb mijn hele leven stemmen in m’n hoofd gehad. Tot drie maanden geleden. Toen
hoorde ik een van de stemmen zeggen: 'Het is goed zo'. En toen werd het voor het eerst
stil.
Vroeger dacht ik dat iedereen stemmen hoorde. Ik vond het ook niet onprettig of zo. Het
was een soort houvast voor me. Alle elf tot dertien stemmen waren meestal prettig. Als
ik met een probleem zat kon ik met alle stemmen overleggen en kreeg ik ook verschillende
perspectieven te horen. Een soort discussiegroep in m’n hoofd. Soms was het lastig
om te concentreren op degene met wie ik communiceerde omdat die stemmen daar
doorheen gingen praten. Maar ze hielpen ook, het was mijn veilige wereldje. Ik kon me
ook als kind al vermaken met die stemmen. Als papa en mama ruzie hadden, had ik mijn
eigen wereldje waarin ik me kon terugtrekken.
24
TRIMBOS-INSTITUUT