Het gewone en het bijzondere - Trimbos-instituut

Ook Irene vertelt hoe accepteren voor haar verbonden is met ‘niet ernaar luisteren’. Ze
heeft hard gestreden om de stemmen te accepteren om ze vervolgens te kunnen negeren.
Vanaf haar 13/14 e is ze heel intensief bezig gegaan met acceptatie, omdat bleek dat
‘wegstoppen’ niet werkte (zie ook §6.2, distantiëren van de bijzondere zintuiglijke ervaringen).
68
Dus dat ik op een gegeven moment ook zelf kwam van ja, volgens mij moet ik
het gewoon eerst gewoon accepteren van ja, ze zijn er nou eenmaal om er vervolgens
mee te kunnen dealen en het te kunnen negeren. Zodat ik het zelf in de
hand zou hebben van: nee, ik wil niet meer naar jullie luisteren, gewoon knopje
om. En ik zag ze nog wel hoor en zag nog wel de mond bewegen maar hoorde ze
niet meer. En dat is toen uiteindelijk ook gelukt.
-Irene-
Irene's advies is dan ook:
Probeer er wel mee te leven maar probeer het niet te begrijpen. Want je gaat je
vastbijten in iets dat groter is en sterker is dan jij. Je moet ermee proberen te
leven dat de dingen die je wil doen dat je die ook kunt doen.
-Irene-
6.3 Overleven & kwaliteit van leven
Er wel of juist niet over praten
Zowel het wel als het niet bespreken van de bijzondere zintuiglijke ervaringen kan een
strategie zijn. Openheid kan leiden tot steun en acceptatie vanuit de omgeving maar ook
tot afwijzing en onbegrip. Er niet over praten met anderen komt vaak voort uit angst
voor dat laatste. Door geheimhouding voorkomt men slachtoffer te worden van openlijke
stigmatisering. Het nadeel is dat men zich eenzaam kan voelen met de ervaringen.
Iemand die nooit over de ervaringen heeft gepraat is Berend. Hij heeft daardoor zijn
baan als arts altijd kunnen behouden maar geeft wel aan het ook enorm zwaar te vinden
dat er zo'n stigma in de samenleving heerst ten aanzien van psychoses. Berend is verdrietig
dat het onderwerp zelfs met zijn vrouw en kinderen niet bespreekbaar is.
Mike daarentegen geeft aan dat hij geen behoefte heeft om met anderen erover te praten,
al zou dat wellicht wel goed zijn. 'Niet zozeer dat je het dan kwijt bent maar meer
dat je er misschien beter mee om kan gaan. Of dan misschien van die ander wel ook een
soortement van acceptatie krijgt wat je dan in ieder geval steunt'.
Irene die juist heel open en met iedereen erover praat, bevestigt dat laatste. Zij vertelt
dat telkens als ze het weer tegen iemand vertelde, het haar een beetje verder hielp in de
acceptatie. 'Hoe meer je het erover hebt, hoe realistischer het wordt en hoe moeilijker je
het nog voor jezelf kan ontkennen', aldus Irene. Ze heeft het altijd zoveel mogelijk zelf
aan mensen verteld, bijvoorbeeld op school in de klas. Ook met haar ouders bleef ze er
steeds open over communiceren. En op momenten dat het niet lukte om iets uit te spreken
of om de eerste stap te zetten, dan schreef ze alles op een briefje.
TRIMBOS-INSTITUUT