Download PDF (Dutch) - Future Ideas

toepassen in de sliblijn [ijzer toevoegen om het fosfaat te binden, wat vrijgemaakt wordt als het
biologisch slib anaëroob wordt]” (DW2).
Figuur 28 Verdeling naar soort bestemming van afgevoerd steekvast waterijzer (a) en vloeibaar
waterijzer (b) (Bron: Reststoffenunie, 2010, p. 9 en 10)
De drinkwatersector wil naar een steeds hoogwaardiger gebruik en de Reststoffenunie spant
zich in voor het vinden van nieuwe toepassingsmogelijkheden voor de belangrijkste producten
[ijzerhydroxide en calciumcarbonaat] (B. Bolt & Koppers, 2009; Brink & Koppers, 2008). Dit
werpt inmiddels zijn vruchten af; de bestemming ‘werken’ neemt af en het gebruik voor biogas
en RWZI neemt toe [zie Figuur 28 (b)] Ook economisch gezien is dit gunstiger; “De tendens
richting ‘werken’ is dalend, omdat we het daar alleen maar tegen betaling kwijt kunnen en de
baksteen idem dito; daar moet je ook betalen om het kwijt te raken. (...) Het moet voldoen aan
alle vergunningen en alle regels, maar als we er dan ook nog een beetje geld aan over houden of
minder geld voor hoeven uit te geven, dan is het alleen maar mooi meegenomen”. Je gaat geen
geld uitgeven om het materiaal weg te brengen, “terwijl de buurman er €1 of €2 per ton voor
geeft of de biogas geeft er een tientje per ton voor” (DW2).
In de REACH-regeling [zie paragraaf 7.2] wordt het waterijzer geregistreerd per bedrijf; dus niet
per winning apart. Voor dit soort toepassingen zou dat wellicht wel moeten; zijn er
mogelijkheden voor om het voor ons ‘goede’ slib apart houden van de rest? Ja, ons maakt het
niet uit waar het naar toe gaat. Als het nuttig ingezet kan worden ... en hoe hoger de inzet is, hoe
nuttiger - zeg maar – hoe beter. Dat is ook ... waterbedrijven willen zich in feite alleen maar ook
als een groene partij kunnen profileren, natuurlijk” (DW1).
In sectorplan 17 ‘Reststoffen van drinkwaterbereiding’ is aan de minimumstandaard voor be- en
verwerking toegevoegd, dat dit is toegestaan bij een arseenconcentratie tot maximaal 150
mg/kg. Bij een concentratie groter dan 150 mg/kg is nuttige toepassing niet toegestaan om
diffuse verspreiding van arseen te voorkomen; de reststoffen mogen dan worden gestort op een
daarvoor geschikte stortplaats. “We hebben strijd gehad met het Ministerie (...); die 150 werd
gekoppeld aan al dan niet hergebruik maw. meer dan 150 ppm moet naar de stort toe en dus
niet meer naar een geluidswal. Dat kan niet, want dat conflicteert met het Besluit
Bodemkwaliteit, want dat zegt alleen maar ‘je mag een stof niet op de bodem toepassen als hij
méér uitloogt dan 0.9 mg As/kg ds’” (DW2). In de inspraakprocedure voor LAP-2 is dit
aangekaart 61 en het antwoord luidde als volgt: “Door de brede toepassing van reststoffen van
drinkwaterbereiding is de koppeling met het Besluit bodemkwaliteit te beperkt. In het sectorplan
wordt dit aangepast door de minimumstandaard als volgt te formuleren: "De
minimumstandaard voor de be- en verwerking van reststoffen van drinkwaterbereiding met een
arseenconcentratie tot maximaal 150 mg/kg is nuttige toepassing, tenzij toepassing binnen de
61 Inspraakreactie: “In de minimumstandaard wordt 'nuttige toepassing' gekoppeld aan het Besluit bodemkwaliteit.
Veel van de reststoffen van drinkwaterbereiding vinden echter toepassing in industriële processen waarvoor het
Besluit bodemkwaliteit geen toetsingskader is. Verzocht wordt dit te corrigeren”
Page 94 Innovatiesysteemanalyse