Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Ah', zei Justus, 'dus haar vriend is er met een oudere, rijke
dame in een Ford vandoor gegaan.'
'Kan wezen.'
Nee, aan Stijn had je niet veel meer. Zelfs een vraag van Justus
over de neerslag in de eerste drie maanden van het jaar wekte zijn
belangstelling niet.
'Het regent iedere dag', zei hij met zorgelijk veel zelfmedelijden.
Dus stapte Justus al gauw weer op. Stijn moest maar een tijdje
in zijn verdriet gaarstomen.
Hij betrapte zich erop dat hij vaker dan vroeger een ommetje
maakte, bij voorkeur in de buurt tussen het kantoorje waar hij
werkte, en de supermarkt. 'Je hebt zin om haar weer tegen te
komen, beken dat nu maar, man', zei hij tegen zichzelf. Idioot
natuurlijk. Hij had haar nog nooit een woord horen zeggen, hij
wist niet hoe ze heette, ze bekraste auto's, wat hij minderwaardig
vond, en toch. Tja, dat zijn zo van die gevoelens.
Natuurlijk zag hij haar weer, want met ijver en geluk en krach­
tig willen valt heel wat te bereiken. Ze ging weer de supermarkt in.
Zijn hart maakte een sprongetje. Hij volgde haar op een afstandje
en schoof in de drukte langzaam dichterbij.
En toen maakte zijn blijdschap plaats voor een knoedel zenuwen
in zijn buik. Wat te doen? Wat te zeggen? Meisjes maakten hem
nerveus, dat was hij even vergeten.
Hij zag ervan af. Er was niks aan haar. Een onnozel wicht, dat
in een opwelling krassen in auto's maakte.
Toen stond ze tegenover hem en keek hem recht in zijn ogen.
Om hen heen dromden de andere klanten. Ze zei niks, ze bleef kij­
ken. Hij moest iets zeggen. Er kwam geen gedachte bij hem op .
. Waarom had hij dit niet voorbereid? Waarom had hij geen gerust­
stellende zin bij de hand? In zijn verwarring deed hij het stomste
wat hij kon doen, vond hijzelf. Hij zei dezelfde zin:
'Heb je het gedaan met een spijker of met een haarspeld?'
'Kloothommel', zei ze.
'Ik wil met je praten.'
'Wacht buiten dan maar op me.'
Hij kocht voor de vorm een zakje zoute drop, voegde zich bij de
103