Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

het gevoel dat je iets hebt bereikt, zoals wanneer je een rotsblok
opzij hebt geduwd.
Was Bart een watje? Nee, dat kon je niet zeggen. Dan zou ze
nooit op hem zijn gevallen. Hij was meer een wat. Een grote,
belangwekkende berg zachtigheid. Zij hield uiteindelijk meer van
hard.
'Ik moet werken, Bart', zei ze.
'Ik weet het. Je scriptie, hé?'
'Zo is dat.'
Maar hij ging niet. Hij drentelde rond, plukte aan de gordijnen,
hield een trui van haar die rondslingerde omhoog en vroeg of die
nieuw was en zei dat hij wel even koffie zou zetten.
'Ik moet werken.'
'Je hebt toch wel tijd voor één kop koffie.'
'Nou, tien minuten dan.'
Terwijl Bart eindeloos in zijn koffie roerde, zei hij dat hij had
nagedacht over wat Yvonne over de relatie tussen Justus en zijn
vader had verteld. 'Misschien weet ik een oplossing', zei hij.
'0 ja?' Er klonk zoveel ongeloof door in haar stem dat Bart,
toch al geen snelle spreker, nog verder vertraagde.
'Een gespreksgroep.'
'Het ei van Columbus', riep Yvonne.
'Echt waar, het werkt. Je hebt gespreksgroepen voor allerlei
relatieproblemen. Ook tussen vaders en zonen.'
'Sjonge toch.'
'Het zit 'm vaak in iets wat vroeger is voorgevallen. Heeft je
vader Justus wel eens geslagen toen hij klein was?'
'Nee hoor.'
'Weet je dat zeker?'
Yvonne begon er genoeg van te krijgen. 'Bart, wat kom je
doen?' 'Ik wou vragen of jij met mij naar een gespreksgroep wilt
gaan om over onze relatie te praten.' .
Alle lichten stonden nu op groen voor Yvonne om dingen te zeg­
gen waar ze later spijt van zou hebben.
a) Ze haatte gespreksgroepen. Ze hield ervan als mensen hun
eigen peultjes dopten.
b) Ze was bezig met een scriptie over de rol van de leugen,
169