Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

Hij had er alle begrip voor dat Slijkhuis inzat over de brief en hij
zou hem beslist vinden en vernietigen, of teruggeven, wat Slijkhuis
maar wilde. Als enige tegenprestatie verlangde hij dat Slijkhuis die
verklaring dat hij was binnengelaten zou intrekken. Het tegendeel
was toch waar: hij was heel bedreigend geweest voor Justus.
'En dat is natuurlijk ook zo', zei Slijkhuis trouwhartig. 'Als ik
om twee uur 's nachts een insluiper tegenkwam, zou ik flauwvallen
van angst.'
Justus' vader had ook nog gezegd dat hij wel wilde proberen
Slijkhuis uit de gevangenis te houden. Tenslotte, als hij werd ver­
oordeeld, kostte hem dat waarschijnlijk zijn betrekking bij de
gemeente. Dat zou jammer zijn voor Slijkhuis zelf en hij,
Verdaasdonk, zou dan ook niet meer af en toe een interessante tip
kunnen krijgen. En dus wilde Verdaasdonk wel verklaren tegen­
over de politie dat hij zelf had aangewezen waar de sleutel hing en
dat hij toestemming had gegeven aan Slijkhuis, om in geval van
haast of zoiets, zich toegang te verschaffen tot de woning. Dan zou
de officier van justitie de zaak vast laten vallen.
Het zag er dus naar uit dat het redelijk goed zou aflopen met
meneer Slijkhuis. En toch was hij doodongelukkig. Nu het weer
beter met hem ging, zouden zijn vrouw en kinderen precies willen
weten wat er aan de hand was, en ook op het gemeentehuis was de
belangstelling groot. Er had een berichtje in de Stoutendammer
gestaan, weliswaar met initialen (de insluiper bleek te zijn T.S. te
Stoutendam) maar het zou een wonder zijn als niet bekend werd
wie T.S. was. Eén keer had hij een foutje gemaakt, nou ja een fout,
omdat hij geen weerstand had kunnen bieden toen hij die klassieke
Saab had gezien, en kijk nou eens. Misdaad loont niet, dat was
maar weer eens bewezen.
Of Justus' vader daar ook zo over dacht, staat te bezien. Eén
ding was zeker: meneer Slijkhuis kon beter op het rechte pad
blijven. Justus was ontdaan door het verhaal van meneer Slijkhuis.
Hij verzekerde de gewonde man dat hij er bij zijn vader op zou
aandringen dat die de brief teruggaf en hij nam afscheid.
Lange tijd zat hij op het stenen muurtje bij het kanaal waar hij
wel vaker zijn toevlucht zocht als hij wilde nadenken. Als meneer
Slijkhuis de waarheid had gesproken - en zijn mededelingen had-
49