Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Kunnen we hem meenemen?' vroegen de mannen in witte jas-
sen van de ambulancedienst.
aan?'
'Ga je gang. Laat 'm niet ontsnappen.'
De mannen grijnsden en sjouwden de brancard de deur uit.
'Wat is er precies gebeurd?'
Justus vertelde kort wat er was voorgevallen.
'Dit is de honkbalknuppel waarmee je hebt geslagen, neem ik
Justus knikte.
'Die neem ik mee. Waar zijn je ouders?'
'Op Terschelling.'
'Telefoonnummer? '
Justus dreunde het op.
'Zitten ze bij familie?'
'Nee, in een hotel.'
'Bel je ze dan ieder uur of zo, dat je het nummer uit je hoofd
kent?'
'Ik heb ze nog niet opgebeld.'
'Dan heb je vast een hoog cijfer voor rekenen op school. Hoor
eens, het is laat. We zullen je ouders niet midden in de nacht storen.
Laten we even nagaan hoe de man is binnen gekomen.' Ze door­
zochten samen het huis. Nergens was een spoor van inbraak. Geen
gebroken ruitje, geen geforceerde deur, niets.
'De achterdeur zit op de grendel', zei de inspecteur. 'Had je de
voordeur open laten staan?'
'Absoluut niet. Ik ben heel goed nagegaan of alle deuren op slot
waren.'
'Eigenaardig. Nou, kom morgenochtend om negen uur naar het
politiebureau. Dan praten we verder. Durf je alleen in huis te blij­
ven?'
'Natuurlijk wel.'
'Goed, dan zie ik je morgenochtend. En doe de deur op slot.'
'Ja. De groeten', zei Justus, enigszins geïrriteerd.
Toen hij alleen was, liet hij zich achterover vallen in de grote
leren fauteuil waarin zijn vader meestal zat. Zijn hart bonsde nog
steeds abnormaal hard. Een biertje, dat zou misschien helpen om
tot rust te komen. In zijn handen voelde hij nog de weernakende
30