Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Wat lijkt-ie verstandig', oordeelde Jacqueline.
Ah, hier oefent Yvonne dat spottende toontje, dacht Justus. Hij
wenste dat hij iets snedigs kon zeggen, maar zoals altijd in de nabij­
heid van meisjes, kreeg hij rode vlekken in zijn hals en wilden de
grappen niet komen.
'We hebben veel over je gehoord', zei Jacqueline. 'Je studeert
rechten in de praktijk, nietwaar?'
'Op het ogenblik studeer ik voor autosloper. Studeerde voor
autosloper. Ik ben net ontslagen.'
'Tjee', zei Sandra. 'Onwijs. Wat nu?'
'Daar hadden we het net over', zei Yvonne. 'Als jullie ophoepe­
len, kunnen we ons gesprek daarover voortzetten. We komen
straks nog langs. Out! Weg! Foetsjie!'
Ze gingen.
'Waar waren we?'
'Je had een idee.'
'0 ja. De professor bij wie ik afstudeer kent iemand die bij de
IND werkt heel goed. De IND is de dienst die over vreemdelingen
gaat. Dat weet ik toevallig. Als hij bereid zou zijn z'n vriendje te
bellen en aandacht te vragen voor het verzoekschrift dat advocaat
De Groot over jouw Bashir heeft ingediend, wie weet wat er dan
gebeurt.'
'Kun je dat aan je professor vragen?'
'Nee, eigenlijk niet. Maar hij vindt dat ik een leuk neusje heb.
Dat zei hij onlangs. En hij vindt dat ik een interessant onderwerp
voor mijn scriptie heb gekozen. Misschien wil hij me een plezier
doen.'
'Je bent mijn lievelingszusje.'
'Kunst als je er maar één hebt. Wacht even hier, ik ga proberen
hem op te bellen.' Yvonne liet nooit ergens gras over groeien. Ze
ging naar beneden, waar de gemeenschappelijke telefoon hing.
Justus wachtte, met een optimistisch gevoel. Yvonne bracht altijd
optimistische gevoelens teweeg. Vijf minuten later was ze terug.
'Hij zal het proberen.' 'Je meent het.'
'En nu gaan we de ronde doen langs mijn huisgenoten', zei
Yvonne sadistisch.
76