Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Dat kun je wel zeggen.'
twee.'
'Dat betekent dat we moeten beslissen of we doorgaan naar fase
Ze keken haar verbaasd aan.
'Ik heb gezegd dat ik, met aarzeling, mee zou doen aan fase één.
Ik weet niet of ik verder wil. Ik hèb niet goed geslapen van die
inbraak. Dat gaat toch ver. Dat is een criminele daad.'
'Tja', zei haar man.
Alle leeuwen en beren stormden weer op Justus af. Het leek zo
ongerijmd wat hij aan het doen was. Weglopen van huis omdat zijn
vader iets had gedaan waar de rechtbank hem niet voor had ver­
oordeeld en zelf iets ondernemen waar hij zeker wel voor kon
worden veroordeeld.
Het was of Frans zijn gedachten raadde.
'Wat hebben Noortje en Stijn nu helemaal gedaan', zei hij. 'Ze
hebben een ruitje ingegooid. Ze hebben een piepklein slotje van een
kastdeur vernield.'
'Het is niet eens vernield', zei Stijn. 'Als je de sleutel hebt func­
tioneert die kastdeur nog steeds.'
'Alleen een ruitje ingegooid dus. Niets gestolen. Denk je dat je
daarvoor de gevangenis in zou gaan?'
'Het gaat om het principe.'
'Ja, het principe', riep Bashir. 'Het principe dat onrecht moet
worden, hoe je zegt dat, niet gedaan gemaakt. Dat jij bent aan het
doen.'
Frans knikte. 'Daar gaat het om. Je moet de dingen in hun pro­
porties zien. Als je te ver gaat met je principes, maak je weer andere
brokken.'
lend.
'En we doen het tenslotte niet voor onszelf', zei Annette aarze­
'Net zo min als jij de morfine voor je oom voor jezelf achterover
drukte.'
'Ik doe het eigenlijk wel voor mezelf', zei Noortje bedremmeld.
'Nou ja, voor ons. Voor ons gezin.'
Daar moesten ze even over denken.
'Het zou inderdaad zuiverder zijn geweest als Noortje niet had
meegedaan aan die inbraak', vond Frans. 'Ze mag best met een
153