Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Ik hoor dat je bij de begrafenis van mijn oom Ludo bent
geweest.'
Justus knikte. 'Ik vond hem bijzonder.'
'Dat was hij ook. Hij was het waard risico voor te lopen.' 'Zeg
jongeman', vroeg meneer Nachtegaal, 'waarom volg je de avond­
school niet?'
Dat was een nieuwe gedachte voor Justus.
'Misschien kan ik een baantje voor halve dagen krijgen', zei hij.
'Veel geld heb ik niet nodig. Althans voor een tijdje. Ik heb weer
wat gespaard. Ik zal erover denken, meneer Nachtegaal.' Hij vroeg
of ze verder wilden gaan met muziek maken. Hij wilde graag luiste­
ren. Toen hij aandrong speelden ze het laatste deel van de sonate
van Brahms waar ze mee bezig waren geweest. Justus vond het
prachtig. Hij hoorde zelden klassieke muziek. Zijn moeder haatte
de radio en zijn vader hield meer van eigentijdse prestaties, met
veel elektrische gitaren. De vele kleine foutjes die Annette en haar
man maakten hoorde hij niet. Hij hoorde wel dat ze heel muzikaal
speelden.
Drie dagen later was het geluk met hem. Het arbeidsbureau had
een baantje voor de ochtenden, ergens midden in Stoutendam.
Lichte administratieve werkzaamheden, stond er. De beloning was
minimaal, maar genoeg om even van rond te komen. Hij moest er
de volgende dinsdag maar langs gaan, dan zou de man die de baan
aanbood er zijn.
Dinsdag ben ik jarig, dacht Justus. Dan word ik zeventien. Een
nieuw jaar, een nieuwe start.
Voor het eerst in zijn leven ging hij die dinsdag de deur uit voor­
dat iemand hem had gefeliciteerd. Het was een lichte ochtend in
maart. De vorst was definitief geweken. De dagen waren merkbaar
aan het lengen, met minuten per dag nu. Het adres was niet ver van
het huis van zijn ouders, Karpatenstraat 23.
Onder het bordje met 23 zat een ander bordje met de letters
HbR. Daarnaast stak een ouderwetse bel in de muur, een koperen
knop aan een stang. Het huis was minstens honderd jaar oud, zo te
zien. Groot was het niet. De ramen waren hoog en smal en ver­
deeld in ruitjes. Boven de vensters waren kleine versierinkjes in
97