Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Kent u Amsterdam, meneer?' vroeg Nachtegaal uit de hoogte.
'Daar woon ik.'
'Kijkt u dan eens in de gids onder de naam Nachtegaal.'
'Ik zou het op prijs stellen als u nog niet over deze vondst sprak
met anderen', zei Kozijnse. 'Wanneer zou u weer kunnen komen?'
'De komende twee weken niet. Op z'n vroegst over veertien
dagen.'
dig?'
'Heel graag. Vandaag over veertien dagen. Wat ben ik u schul­
'Dat heeft geen haast', antwoordde meneer Nachtegaal.
Hij gaf Kozijnse een hand, zei 'Dag Justus', wierp nog een lief­
devolle blik op de viool en vertrok.
Over het moment dat nu kwam had Justus het langst nagedacht.
Hoe moest hij zich gedragen? Als hij te enthousiast zou geloven dat
ze met een beroemde viool van doen hadden, zou Kozijnse dat
wellicht verdacht vinden. Niet enthousiast kon ook niet. Hij had
besloten dat 'stomme verbazing' het best was.
Daarom liep hij, toen Frans was vertrokken, naar de tafel
en staarde zwijgend naar de viool, die daar in de open kist lag.
Kozijnse was gaan zitten en ook zijn blik ging nadenkend richting
viool.
Voorzichtig nam Justus het muziekinstrument uit zijn bedje.
'Pas op', zei Kozijnse. 'Laat hem niet vallen.'
Er ging een vreugdegolf door Justus heen. Kozijnse geloofde wat
Frans had gezegd. Meteen volgde de domper:
'Het is natuurlijk hoogst onwaarschijnlijk dat we een echt kost­
bare viool in handen hebben. Hoe goed ken jij die Nachtegaal?'
'Mijn ouders kennen hem. Ik nauwelijks.'
'Kan hij er belang bij hebben mij te laten denken dat we iets
duurs hebben, terwijl het ding niks waard is?' dacht Kozijnse hard­
op. Hij verwachtte geen antwoord van Justus, die er ook niet over
piekerde er een te geven.
'Wat zou zijn belang kunnen zijn? Een dure expertise, een
onderzoek met een negatief resultaat, waar hij een paar duizend
gulden voor kan declareren? Ja, dat zou heel goed kunnen.' Hij
denkt dat alle mensen zijn zoals hij zelf is, dacht Justus. 'Weet die
139