Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

12
Toen de heer Kozijnse eindelijk weer op kantoor verscheen, lag de
vioolkist zichtbaar, aandachttrekkend, op tafel. Justus zat achter
het bureau. Hij was geconcentreerd bezig. Zo zag het er in ieder
geval uit. Hij had werkjes opgespaard voor als zijn baas er was,
zodat hij de man tijdens een gesprek niet steeds in de ogen zou hoe­
ven kijken. Hij was niet zo zeker van zichzelf als het aankwam op
onbevangen verzinsels opdissen.
Je zou het ook gewoon liegen kunnen noemen, dacht hij streng.
'Zo, Justus, hoe staat het leven, jongen.'
'Prima. U ook?'
Kozijnse liet zijn zware lichaam neer in de enige stoel die met
een beetje fantasie aanspraak kon maken op de benaming fauteuil
en depte zijn voorhoofd met een zakdoek, zo uitvoerig alsof hij net
de marathon had gelopen.
'Ik zie dat je die ouwe viool niet hebt meegenomen.'
'Jawel, meneer Kozijnse. Maar er is iets mee. Dat wilde ik u ver­
tellen.'
'0 ja?'
Het klonk weinig geïnteresseerd. Zijn gedachten waren kenne-
lijk elders.
'Ik heb die viool laten zien aan een kennis van ons.'
'Ons?'
'Van onze familie. Een zekere meneer Nachtegaal.'
'Wonend in het bronsgroen eikenhout.' Wat kon die Kozijnse
melig zijn bij tijd en wijle.
'Meneer Nachtegaal weet heel veel van violen. Ze zijn z'n lust
en z'n leven, en z'n deskundigheid.'
'En die meneer Nachtegaal zei dat deze viool een Stradivarius is.'
'Zoiets ja.'
De ogen van Kozijnse werden plotseling oplettend. Hij stond op
en opende de kist.
gen.'
'Ik zie dat je wat herstelwerkzaamheden hebt verricht.'
'Ik heb een paar oude snaren van die meneer Nachtegaal gekre­
134