Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

en dat ik hem over een paar dagen zal opbellen. En praat hier ver­
der met niemand over.'
'Ik zal het direct doen. En ik zal er met niemand over praten.'
'Dank je wel', fluisterde Annette.
Justus ging meteen op pad. Vreemd vond hij het, heel vreemd.
Hij trof meneer Vreugdenhill op de uitkijk naar het scheen, althans hij
kwam meteen naar buiten toen hij Justus zag aankomen. Zijn gezicht
leek nog magerder dan de vorige keer. Heel slecht zag hij er uit.
Justus vertelde wat Annette was overkomen.
'De arme', zei meneer Vreugdenhill. 'Hoe lang zal ze in het
ziekenhuis blijven?'
'Dat weet ik niet. Mensen met een hersenschudding moet je zo
min mogelijk verplaatsen, heb ik wel eens gehoord. Ze zal vast een
paar weken plat moeten liggen.'
Meneer VreugdenhilI knikte. 'Je zult gelijk hebben.'
'Ik moest zeggen dat ze u over een paar dagen zal opbellen.'
Meneer VreugdenhilI vroeg Justus deze keer niet binnen, mis-
schien omdat het al vrij laat was.
Justus ging naar huis. Wat zou hij de volgende dag in de apo­
theek moeten zeggen? Ze zouden vragen waarom Annette had
gewild dat hij kwam. Of zouden ze dat niet vragen? En zo ja, wat
moest hij dan zeggen? Hij had immers geheimhouding beloofd.
Natuurlijk zou hij niets vertellen over het bezoek aan meneer
VreugdenhilI. Maar vreemd was het.
Ze vroegen hoe het met Annette was. Onuitgesproken bleef de
vraag die duidelijk op hun gezichten lag waarom ze nu juist Justus
had willen spreken. Ze belden meneer Nachtegaal op en vroegen of
er die avond iemand van hen naar het bezoekuur kon gaan. Dat
kon. Besloten werd dat Suze hen zou vertegenwoordigen. De vol­
gende morgen, om acht uur al, kwam er een agent van politie bij
het huis van Justus langs met de vraag of hij om negen uur bij
inspecteur Holtrigter wilde komen. Wat nou weer, dacht Justus,
maar hij beloofde dat hij er zou zijn.
Hij moest eerst een kwartier wachten. Daarna werd hij in de
kamer van de inspecteur geroepen en er werd hem een plaats voor
het bureau gewezen.
88