Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

hart bonsde zo luid dat hij dacht dat een eventuele inbreker het zou
moeten horen.
Zou hij zachtjes in de woonkamer de politie opbellen? Onzin.
Als er een inbreker was zou die het horen, als er geen was zou de
politie hem uitlachen en zijn ouders zouden hem nooit meer alleen
thuis laten.
Vooruit, lafbek. Doe die deur open.
Ineens resoluut deed hij de laatste stap naar de deur en gooide
hem wijd open. Er was wel degelijk een inbreker. De man stond
gebogen over het bureau van Justus' vader, een zaklamp in zijn
hand.
Toen de deur openging, draaide hij zich om en r echtte zijn rug,
in één beweging. De zaklamp zwaaide omhoog, ging halverwege de
zwaai uit. Justus kon nog net zien dat de man een stap in zijn rich­
ting deed. Hij voelde de honkbalknuppel in zijn hand. Automatisch
nam hij de houding van de slagman aan. Hoe vaak had hij zo niet
gemikt op de bal van de werper. Hij haalde uit, in de richting waar
hij de inbreker vermoedde. Er kan veel door je hoofd gaan in een
onderdeel van een seconde. Sommige werpers zien kans de bal een
effect mee te geven waardoor hij op het laatste moment nog net
wegdraait van de plaat, of er juist overheen gaat. Justus was in
staat op het laatste moment de richting van zijn slag nog bij te
stellen.
Nu, in deze flits in de tijd, schoot door zijn hoofd dat hij de man
waarschijnlijk op zijn hoofd zou treffen en hem daarbij mogelijk
zou doodslaan. Op het laatste, beslissende moment liet hij de knup­
pel dalen, maar de kracht van de slag was nog steeds formidabel.
Plop.
Het geluid van knuppel tegen lichaam werd gevolgd door een
kreet van pijn, daarna door een vallend lichaam. Justus reikte naar
het lichtknopje. Het licht flitste aan.
Op het vloerkleed, nagenoeg voor Justus' voeten, lag een man.
Hij lag in elkaar gedoken. Met beide handen omklemde hij zijn lin­
kerknie. Hij kermde. De zaklamp lag naast hem.
Een gevoel van triomf schoot door Justus heen. Hij was de over­
winnaar. Hij had een inbreker overweldigd. J.W. Verdaasdonk,
held.
28