Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Verstandig meisje, hé', zei Frans tegen Justus.
'Zeer verstandig.'
'Ik wil best meedoen', zei de accountant en hij keek scheef naar
zijn vrouw.
'Vooruit dan maar', zei Annette.
Zaterdagmorgen gingen ze met z'n vieren met de auto van de
Nachtegalen naar Utrecht. Ze parkeerden aan de rand van de stad
en namen de stadsbus naar het centrum. Wandelend door de win­
kelstraten van de zo prachtig opgeknapte binnenstad, kon Justus
zich niet voorstellen dat ze hier een oude viool zouden vinden. De
etalages blonken van de nieuwigheid. Nieuwe schoenen, nieuwe
meubels, nieuwe tassen en ook nieuwe piano's en nieuwe gitaren.
Maar Frans kende zijn oude stad. Hij had er gestudeerd en hij
had er als student met veel plezier streken uitgehaald. Hij voerde
hen naar een werfkelder aan een van de grachten, waar ze een vrij
oude, in stofjas gehulde man troffen, die Frans zich nog herinnerde
als 'Teus'.
'Hoe gaan de zaken, Teus?'
'Ja, zo'n gangetje.' Zijn Utrechtse tongval was onversneden. Het
klonk als gaangetje.
'Teus, we hebben een ouwe viool nodig. In een kist. Het hoeft
geen goeie te zijn. Een strijkstok is ook niet per se nodig. Hij moet
er oud uitzien. En hij mag maar weinig kosten.'
'Voor een geintje', zei Teus.
'Precies.'
'Heb ik wel, geloof ik.'
Hij slofte de diepte van de kelder in, waar de contouren ver­
vaagden en de duisternis hem leek op te slokken. En alsof het de
truc van een goochelaar was, kwam hij even later terug met een
zeer vieze vioolkist.
'Volgens mij zit er hier nog een in.'
Met een lap sloeg hij het ergste stof van de kist. Een van de
scharnieren van het deksel was kapot, van de bekleding was niet
veel meer over, het slotje was verroest, maar met een drupje olie
lukte het toch de kist te openen. In wat eens rood velours of zoiets
was geweest, sluimerde een viool, die er een beetje zielig uitzag.
127