Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

zei Frans. 'Dat weet ik dan ook weer eens. Ik zal de verzekering
aanpassen.'
Ze zwegen. Het grote wachten begon.
Bashir had zijn tas geopend en hetzelfde stapeltje boeken te
voorschijn gehaald als Frans al eens op dezelfde tafel had uitge­
spreid. Annette had ze met transparant folie gekaft, maar ondanks
dat zagen ze er nog steeds akelig hetzelfde uit. De gelijkenis viel
Kozijnse ook op.
'Standaardwerken zeker?'
'Ja, dit zijn boeken die ieder vioolbouwer heeft. Zonder deze
werken het is onmogelijk met enige zekerheid een viool te identifi­
ceren.'
Hij hield nu toch een poosje zijn mond, dat is te zeggen, hij
mompelde zacht voor zich heen terwijl hij met een uitrol baar meetlint
en met tabellen in zijn boeken bezig was. Plotseling maakte een
zekere agitatie zich van hem meester. Hij greep het boek dat onder­
op de stapel lag, bladerde er gejaagd in, vergeleek nog eens met een
pagina met afbeeldingen in een ander boek, keek door zijn loep
gespannen naar het etiketje binnenin de viool, bescheen het toen
met Annettes sleutelgatlampje, keek nog eens en mompelde: 'Kan
niet waar zijn.'
'Wat kan niet waar zijn?'
Bashir legde het instrument neer en begon door het vertrek te
lopen. 'Zoiets je maakt maar eens in een leven mee', zei hij. 'Als het
waar is.'
'Wat dan, man.'
'Hebt u wel gehoord van de naam Guarneri?'
'Ja, daar heb ik van gehoord.'
'Ik denk dat onder dit etiketje staat: ]HS. Dat zou betekenen dat
dit viool is gemaakt door de Guarneri del Gesu.'
Kozijnse straalde.
Justus liep naar de tafel en keek naar de viool alsof hij hem nog
nooit eerder had gezien.
'Niet aankomen', zei Kozijnse.
We hebben beet, dacht Justus.
'Moet u er niet op spelen?' vroeg Kozijnse.
'Nee, nee', zei Bashir, 'dit viool is mij niet waardig. Ik ben niet
181