Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

kon zich soms laten gaan in een disco, in trance raken van de harde
muziek, de uren zich aaneen laten rijgen zodat hij niet meer wist
waar ze waren gebleven. En soms vond hij het allemaal niks. Je
kon niet met elkaar praten, je zag weinig, de muziek was alleen
hard en niks anders.
Hij bewoog met Noortje afwisselend in het bijna duister en in
het felle gekleurde bewegende licht, en hij wist dat Stijn eenzaam
aan de bar zat.
'Laten we weggaan', brulde hij Noortje in het oor.
Ze zochten Stijn en verlieten de bewegende menigte.
'Bioscoop?'
Er was geen film die hen lokte.
'Kegelen?'
Alle kegelbanen waren bezet.
'Naar ons?', zei Noorje.
Justus had even geen zin in meneer Van der Molen, die een soort
eentonigheid uitstraalde waar je neerslachtig van kon worden. Als
er nu een brief van Kozijnse lag, maar die lag er niet.
Ze keken naar Stijn, die echter een regenwolk bestudeerde en
niet op de gedachte wilde komen dat ze bij hem cd'tjes zouden kunnen
gaan spelen.
'Naar ons', zei Justus ineens, tot zijn eigen stomme verbazing.
'Naar jullie?' vroeg Stijn. Hij bedacht waarschijnlijk dat het weer
soms ook ineens omsloeg.
'Ja, naar ons. Noortje heeft mijn ouders nog nooit ontmoet.'
'Eng', zei Noortje.
'Ze zijn heel aardig.'
'Dat zal best.'
'Kom op', riep Stijn, 'ik heb je ouwelui ook al bijna een, jaar niet
gezien. En vroeger kwam ik er iedere week.'
Ze gingen.
Justus vroeg zich af hoe hij het zou aanleggen. Van de voordeur
had hij geen sleutel. En sinds de diefstal hing er geen reservesleutel
meer in de boom. Hij zou dus moeten aanbellen. Hij had wel een sleutel
van de achterdeur. Die ging trouwens meestal pas 's avonds laat op
slot. De achterdeur was te bereiken via een poortje dat toegang gaf tot
de tuin. Met Noortje, die voor het eerst kwam, via de bijkeuken en
191