Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Wat zeg je?'
'Ik val in voor Gert-Jan', riep Justus.
'Die is hier een keer geweest, geloof ik. Kon Annette niet?' 'Ze
vroeg me dit bij u te bezorgen.'
'Dank je.'
Justus zag dat Meneer VreugdenhilI zwaar leunde op een stok.
Hij had een wilskrachtig gezicht, met doordringende, diepliggende
ogen. Zeer mager was hij, té mager, vond Justus. Enfin, hij was
kennelijk ziek, anders had hij geen medicijnen nodig. Justus vroeg
niet wat er aan mankeerde, want ten eerste vond hij dat indiscreet,
ten tweede had hij de ervaring dat mensen niets liever doen dan
daar anderhalf uur over praten. Wat hij aan de lange kant vond.
'Jij wilt een glaasje ranja', stelde meneer Vreugdenhill vast.
Ranja, uit welke tijd stamde dat? Hij wilde liever naar huis,
maar om de een of andere reden kon hij niet weigeren.
'Kom mee naar binnen.'
J ustus ging zitten aan een bekraste houten keukentafel en keek
hoe zijn gastheer een niet al te schoon glas van het granieten aan­
recht nam en daar wat oranje stroop in schonk. Dat vulde hij aan
met water uit de kraan. Zijn hand beefde nauwelijks.
'We krijgen regen', stelde meneer VreugdenhilI vast.
Justus keek door het raam naar de lucht. Er was geen wolkje te
bekennen.
'Niet vandaag. Morgen.'
Iedereen kan tegenwoordig voorspellen welk weer het morgen
zal zijn, namelijk door de weersverwachting op teletekst te lezen.
Toch dacht Justus geen seconde dat de oude heer zijn kennis van
het KNMI had.
'Voelt u dat aan uw gewrichten of zo?' Meneer Vreugdenhill
knikte.
'Vooral aan m'n knieën.'
'Ik zal morgen een regenjas meenemen', zei Justus. Hij dronk
haastig het mierzoete spul, bedankte en vertrok.
In de weken die volgden kwam het nog twee maal voor dat Annette
aan Justus een pakje voor meneer VreugdenhilI meegaf. Blijkbaar
had ze een bijzondere zorg voor hem, want geen van de andere
84