Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

Frans had de viool losjes met vier nog bruikbare snaren van
hemzelf bespannen.
Kozijnse nam het instrument in zijn handen. Hij probeerde er
zonder veel succes op te tokkelen.
'Tja. Typisch de klank van een Stradivarius .. .'
'Als u door dat gat kijkt, ziet u een etiketje.'
Kozijnse haalde een lees brilletje te voorschijn en tuurde. 'Wat
staat daarop?'
'Gagliano.'
'Zegt me niks.'
'Meneer Nachtegaal wil u spreken', zei Justus. 'Hij komt straks
even langs. Ik vertelde hem dat u er vanmorgen waarschijnlijk zou
zijn. En hij zei ook dat we goed op de viool moesten passen. Hij zei
het wel drie keer.'
'Zo.'
'Ik moet u nog iets vertellen', ging Justus verder. 'Ik heb waar­
schijnlijk iets stoms gedaan. Nou ja, ik kon het niet echt helpen.'
'Een kop koffie over het kasboek gegooid?'
'Nou nee. Toen ik de viool mee naar huis nam, kwam ik op
straat een vriend van me tegen. Die had een meisje bij zich. Een
zekere Noortje. Noortje van der Molen.'
'Van der Molen. Van mijn oude buurman?'
'Van de vorige eigenaar van dit huis.'
'En?'
'Ze zag de viool. Ze vroeg waar die vandaan kwam.'
'Jij zei dat haar dat niets aanging.'
'Nee, jammer genoeg niet. Ik vertelde dat ik hem op de vliering
had gevonden en van u had gekregen. Toen zei ze dat haar vader
nog een oud eigendomsbewijs van een viool had - of het eigen­
domsbewijs van een oude viool - en dat hij zeker van hen was en
dat ze hem meenam.'
'Mensen zeggen altijd te veel', verkondigde Kozijnse. 'Weet je
wat het grootste succes geeft in zaken, jongeman? Anderen laten
praten en zelf je mond houden. Maar goed, je hebt de viool kenne­
lijk niet meegegeven.'
'Nee, dat niet. Maar er is een brief gekomen van de vader van
dat meisje. Aan u gericht, maar ik heb hem opengemaakt, omdat
135