Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Wie weet wat?'
'Dat zien we nog wel.'
Dinsdagmorgen. Justus werd om zeven uur wakker, een uur eerder
dan gewoonlijk. Hij stond op van zijn matras en douchte lang­
durig. Hij schoor zich intussen tweemaal in de week, meestal
's zondags en 's woensdags, maar vandaag werd een extra scheer­
beurt ingelast. In het keukentje at hij een paar boterhammen en
dronk thee. Daarna klom hij naar de vliering en haalde de viool
tevoorschijn. Toen was het pas kwart voor acht. Hij moest wach­
ten tot kwart over negen voor Kozijnse verscheen. Dat was zeer
vroeg voor zijn doen. Eindeloos kunnen anderhalf uur duren, maar
van één ding kun je zeker zijn, ze gaan om.
'Heeft die Nachtegaal nog gebeld?'
'Nee, meneer Kozijnse.'
'Ik heb zijn nummer vanmorgen gedraaid, in Amsterdam, maar
er werd niet opgenomen.'
Justus verschoot van kleur. Weer ontsnapt. Je moest wel geluk
hebben in dit werk, dacht hij .
'Misschien is hij al op weg hiernaartoe.'
'Dat zal dan wel.'
Er kwam warempel een mevrouw met een zak kleren. Ze infor­
meerde wat daar nu mee ging gebeuren en Justus verzekerde haar
dat ze bij de eerste de beste ramp goed van pas zouden komen.
'Nietwaar, meneer Kozijnse?'
Kozijnse kwam omhoog uit zijn stoel.
'Mevrouw, zonder mensen als u zou de wereld een slechtere
plaats zijn. Telkens als de natuur te keer gaat, bij aardbevingen,
overstromingen, extreme droogte, noem maar op, staan wij klaar
om de behoeftigen en ontheemden te helpen. Uw steun is daarbij
onmisbaar. Ik dank u.'
Hij schudde krachtig haar hand.
Het is geen wonder dat hij rijk is geworden, dacht Justus. Wat
kan die man charmant zijn. Die mevrouw is alweer helemaal weg
van hem. Het was ook geen wonder dat de vader van Noortje hem
had vertrouwd. Als je hem zo bezig zag, zou je hem je laatste cent
in bewaring geven.
155