Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'De volgende keer. Tot kijk.'
En zo slenterden Noortje en Justus weer verder, doelloos, maar
nu met z'n tweeën, en dus was er geen doel nodig. Justus bedacht
hoe ontspannen hij zich met Noortje voelde. Hoe lang kenden ze
elkaar nu? Een paar maanden.
'Weet je nog dat je die kras op de auto van Kozijnse maakte?'
Ze kneep in zijn hand.
'Ik kan me dat nu haast niet meer voorstellen. Je bent heel
anders dan ik toen dacht', zei Justus.
'Hoe dan? Hoe anders?'
'Gewoon, zoals je bent.'
'Zeer verhelderend', vond Noortje.
'Ik durf alles tegen je te zeggen, dat is zo leuk. Als ik mezelf
stom vind. Als ik vind dat ik iets goed heb gedaan. Als ik de pest in
heb. Als ik me onoverwinnelijk voel.'
'Ook als je mij vervelend vindt?'
'Dat vind ik nooit.'
'Mooi zo', zei Noortje. 'Mag ik je dan iets zeggen wat je misschien
niet prettig vindt om te horen?'
'Zeg het maar.'
'Zul je niet kwaad worden?'
'Beloofd', zei Justus.
'Ik vind dat je weer gewoon tegen je vader moet doen.' Justus
stond stil. Ze waren bij de gracht aangekomen. In het schijnsel van
een straatlantaarn zag Justus een stuk plastic drijven. Of liever, hij
zag het niet, hij staarde ernaar zonder het te zien.
'Waarom?'
'Je vader lijkt me aardig.'
'Jawel, maar .. .'
'Hij lijkt me aardig. Ik kan niet geloven dat hij echt slecht is.'
'Dat is hij ook niet. Hij heeft iets slechts en heel veel goeds.'
'Waarom zie je dan steeds dat ene slechte?' vroeg Noortje. Daar
wist Justus niet meteen een antwoord op.
'Is het misschien omdat hij niet wil toegeven dat dat ene niet
deugt?'
'Ja, misschien is dat het wel', zei Justus.
'Je moet er met hem over praten. Dat helpt vast.'
194