Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Wat zijn we weer eerlijk', grijnsde Bashir.
'Tja, dat ben ik nu eenmaal.'
's Middags ging Justus met de viool naar zijn moeder. Hij vertelde
in het kort wat hij van plan was. Het meeste wist ze trouwens al.
Ze keek hem hoofdschuddend aan.
'Ik begrijp weinig van je.'
'Zou Christiaan Correct dit niet hebben gedaan?'
'Mijn vader?' Ze dacht na. 'Nee, zoiets zou hij niet hebben gedaan.'
'Ik probeer onrecht te herstellen.'
'Maar op een manier die .. .'
'Nou?'
'Op een manier die .. .'
'Me op vader doet lijken?'
Ze lachte. 'Je had het niet treffender kunnen zeggen.'
'Ik wil graag dat je iets voor me doet', zei Justus. 'Je kunt zo
goed tekenen. Zou je een eigendomsbewijs kunnen fabriceren dat
er uitziet alsof het honderd jaar geleden is gemaakt, op oud papier
dus, met wat vegen en krassen en ouderwetse inkt, of weet ik veel,
nou ja, je snapt wat ik bedoel.'
'Dat is valsheid in geschrifte.'
'Helemaal niet. Je beschrijft deze viool, je schrijft dat er een eti­
ket in zit waarop de naam Gagliano staat vermeld, en dat staat er,
kijk maar .. .'
Hij liet het haar zien.
.
' ... en je schrijft dat hij eigendom is van B.S.C. van der Molen,
en daar is niks fouts mee. Want de viool " was van mij en ik heb hem
cadeau gegeven aan de wettige erfgenaam van B.S.C. van der
Molen. Dus niks valsheid in geschrifte.'
'Hm', zei moeder.
'Doe je het?'
'Ik zou het eens kunnen proberen.' Hij gaf haar een klapzoen.
'Na het weekend klaar?'
'Ik moet het geschikte papier vinden, en een kroontjespen en .. .'
'Een week?' vroeg Justus. 'Ik laat de viool bij jou. Hier is een
papiertje met wat vaktermen: klankkast, zangbalk, stapel, dat
soort dingen.'
132