Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Dat weet ik niet.'
'Hoe weet je dan dat hij een dief was?'
'Wat zou u denken als iemand om twee uur 's nachts door uw
huis sloop?'
'Ken je meneer Slijkhuis?'
'Nee.'
'Hij is anders pas nog bij jullie thuis geweest.'
'0 ja?'
'Zondagavond nog, zegt hij.'
'0, was hij dat.'
'Dus je hebt hem wel degelijk ontmoet', zei de rechercheur.
'Nee, ik zag mijn vader met een man in de tuin zitten, zondag­
avond laat. Ik zag het vanuit mijn kamer.'
'En herkende je hem niet, vannacht?'
'Nee. Later, toen hij zijn naam had genoemd, en toen hij op de
brancard lag, kwam iets me bekend voor. Hoe is het met hem?'
'Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Het kan je blijkbaar wei­
nig schelen dat je iemand met bruut geweld het ziekenhuis in
mept.'
Justus voelde dat het zweet hem uitbrak.
'Hoe is het met hem?'
'Hij wordt op het ogenblik geopereerd. Je hebt z'n knie aan flar-
den geslagen.'
'Is de knie verbrijzeld? Komt het weer goed?'
'Dat weten we pas na de operatie.'
De rechercheur hervatte zijn wandeling door het vertrek. Hij
deed Justus nu meer denken aan een roofdier in een dierentuin,
heen en weer, heen en weer, want de ruimte was hoogstens vier
bij vijf meter. Het was ook niet wat je noemt een bureau, reali­
seerde Justus zich. Hij had zich voorgesteld dat hij bij meneer
Holtrigter aan een werktafel zou zitten, dat de inspecteur een ver­
klaring zou opnemen en hem tenslotte zou prijzen omdat hij zich
zo goed had geweerd. Zoveel dieven ving de politie niet vandaag de
dag.
Maar deze ruimte leek meer een verhoorkamer. Ja waarachtig,
dat was het. Die kale, lege tafel, het stomme krukje waarop hij
moest zitten, er stond zelfs een lamp, waarvan hij zich kon voor-
33