Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

Frans knikte.
'De waarde van een Lefèvre, zoals dit instrument, met oorspronkelijke
hals, is vandaag de dag misschien twintig, vijfentwintigduizend
gulden, of natuurlijk wat de liefhebber er voor geeft. Als
iemand u voor dit instrument dertigduizend biedt, zou ik het bod
onmiddellijk aannemen. Bent u beroepsviolist?' 'Nee hoor, ik ben
maar een amateurtje.'
'Meneer Kozijnse speelt prachtig', zei Stijn. Wist hij veel. Hij
had hem nog nooit een noot horen spelen, Frans niet en Kozijnse al
helemaal niet. Maar hij vond zijn rol wat mager.
'Och, als u geen Tschaikovski en Shostakovitsch op het concertpodium
hoeft te spelen, voldoet deze viool waarschijnlijk uitstekend.'
'Ik dank u voor uw advies', zei Frans. 'Wat ben ik u schuldig?'
'Driehonderd gulden.'
Frans trok zijn portemonnaie en betaalde.
'Dank u wel. Mocht u de viool inderdaad willen verkopen, dan
kan ik u wellicht behulpzaam zijn.'
'Ik wil er even over denken. Misschien bel ik u erover op.'
'U hebt mijn telefoonnummer.'
'Ja', loog Frans. 'Ik breng u naar het station.'
Richardson stond op en gaf Annette een hand. 'Dag mevrouw
Kozijnse.'
Ook Stijn groette hij en daarna vertrok hij met Richardson.
'Phoe' , zuchtte Annette.
'Dit deel is goed verlopen', zei Stijn. 'Maar hoe zou het in de
Karpatenstraat gaan?'
Voorlopig ging het daar ook goed.
Bashir vertelde Justus over zijn jeugd in Amerika, waar hij nooit
was geweest. Het was oefening voor het geval Kozijnse ernaar zou
vragen. Hij maakte expres wat meer fouten in zijn Nederlands dan
anders, maar Justus ontraadde hem dat. Het accent van Bashir was
weliswaar buitenlands, maar iemand die er oor voor had kon
horen dat het geen Amerikaans accent was en ook zijn kromme
constructies waren niet typisch Amerikaans.
Om iets over half acht verscheen Kozijnse.
178