Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

Yvonne keek haar broer recht in de ogen. 'Ik denk dat hij het
heeft gedaan. Maar voor de wet is hij onschuldig. Dat heeft de
rechtbank beslist.'
'Hij is dus een crimineel.'
'Nee, dat is hij niet. In ons rechtssysteem ben je pas een crimi­
neel als dat voor de rechter blijkt.'
In de dagen die volgden was er met Justus geen land te bezeilen.
Hij verscheen nauwelijks aan tafel en een gesprek was met hem niet
te voeren. Hij had het moeilijk.
In het algemeen had hij er niet zo'n probleem mee de mensen te
nemen zoals ze zijn. Hij was er al wel achter gekomen dat ze nooit
wezenlijk veranderen, dat iemand hoogstens zijn gedrag een beetje
kan bijstellen. Dat inzicht had hem indertijd rust gegeven, want
aanvankelijk had hij het als zijn heilige taak beschouwd om vrien­
den van hem op het rechte pad te brengen als ze daar in zijn ogen
van waren afgeweken. Rudolf bijvoorbeeld, zijn neef. Die kon het
niet laten kleinere kinderen te pesten, en daar had Justus hem een
keer een fikse bloedneus voor geslagen. Nu pestte Rudolf alleen
nog kinderen als Justus niet in de buurt was. Nee, je moest erin
berusten dat mensen waren zoals ze waren. Maar nu zat deze
wetenschap hem dwars. Zijn vader zou dus niet veranderen. Moest
hij daar dan maar gewoon mee leren leven?
Moeder probeerde met Justus te praten; ze botste tegen een
muur van zwijgzaamheid. Yvonne probeerde hem te knuffelen; hij
was zo toeschietelijk als een klemmende la.
Vader zei niets of nagenoeg niets. Hij had van Yvonne begrepen
wat eraan schortte en hij begreep het best. Het moest maar slijten.
Of nee, hij zou een handje helpen om de lucht te klaren. Dat deed
hij op zijn manier. Hij kocht voor Justus een brommer. Een prach­
tig, splinternieuw exemplaar, opgevoerd tot het maximum toelaat­
bare, met alle toeters en bellen die het ding maar begeerlijk konden
maken, met de duurst verkrijgbare helm erbij, kortom, een cadeau
om van te watertanden. Op een ochtend werd hij afgeleverd, nog
net voordat Yvonne terug zou gaan naar Leiden.
'Voor jou, Justus. Om goed te maken wat je door mij hebt moe­
ten doorstaan.'
52