Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Daar ligt een klinker', riep Justus hem toe.
De man was snel van begrip. Hij griste de klinker van de kade
en had hem tien seconden later voor een achterwiel gelegd.
Voorzichtig verminderde Justus de kracht op de auto. Hij bewoog
niet.
'Nou zeg, dat is mooi werk van je', zei de man.
Hij opende het portier met de daarvoor bestemde sleutel en zette
zijn voertuig op een veilige plaats. Daarna stapte hij weer uit en zei
tegen Justus dat hij Van Wakkeren heette, Klaas van Wakkeren, en
dat hij een rund was om zijn auto niet op de handrem te zetten en
dat Justus juist het tegenovergestelde was, het genie van de eeuw of
zoiets en dat zijn doortastend optreden Klaas van Wakkeren een
hoop ellende had bespaard. De auto was al negen jaar oud, al zag
je dat er niet aan af, want hij werd goed onderhouden, dus zoveel
was er niet aan verloren als-ie de geest gaf. Maar in het kanaal,
Van Wakkeren moest er niet aan denken, de rompslomp met een
kraanwagen en alles en ...
'Justus Verdaasdonk', zei Justus.
'Je bent een kerel naar m'n hart, Justus', zei Van Wakkeren.
'Mag ik je vijfentwintig gulden geven als beloning?'
'Ik zou liever een baan hebben', zei Justus.
'Een baan?'
'Ik zoek werk.'
'Zo zo. Luister, ik hou van doortastende mensen. Ik zal zien wat
ik voor je kan doen. Hier is mijn kaartje. Kom morgenochtend om
tien uur bij me.'
'Graag.'
'Het adres staat erop. Nicolaas Beetsstraat. Ken je die?'
'Zeker wel.'
'Tot morgen dan.'
Van Wakkeren reed weg. Justus keek op het kaarje. Autosloop­
bedrijf Klaas van Wakkeren, stond er. Nicolaas Beetsstraat 17. Zie
je wel, dit was zijn geluksdag.
Hij ging terug naar zijn fiets. Naar zijn fiets? Waar was die? De
boom waartegen de fiets had gestaan, stond frank en vrij te genie­
ten van de zon, ongehinderd door ertegen leunende fietsen. Het
was duidelijk dat iemand hem had meegenomen terwijl Justus met
61