Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Waar moet ze dan zijn?'
'Laat haar maar vragen op het politiebureau.'
Toen ze waren vertrokken kwam Van Wakkeren woedend zijn
kantoorje uit. Hij wapperde met een paar bankbiljetten.
'Heb jij ze verteld dat Bashir hier werkte?'
'Nee', zei Justus beschaamd. 'Maar we hebben wel bepaalde
stappen gedaan om Bashir een verblijfsvergunning te bezorgen.
Daardoor is hij weer in de belangstelling gekomen. Misschien is hij
daarom wel opgespoord.'
'Nou, je wordt feestelijk bedankt. Nu word ik ervan beschul­
digd een zwartwerker in dienst te hebben. Daar ben ik al eens eer­
der voor veroordeeld. Ze zullen me een zware douw geven, een
hoge boete of misschien wel gevangenisstraf.'
'Jee. Dat spijt me. Wanneer ben je een zwartwerker?'
'Als je niet mag werken. Of in ieder geval als er geen sociale las­
ten voor je worden betaald. In het geval van Bashir kon ik die
natuurlijk niet betalen. Hij is hier illegaal.'
En dat was wel lekker voordelig ook, dacht Justus.
'Jou kan ik ook niet houden. Nu je hier al zoveel weken bent,
had ik voor jou ook sociale premies moeten gaan betalen. Hier is
het loon dat je nog tegoed hebt. De groeten.'
'Ja', zei Justus. 'Ook de groeten.'
Hij legde de ringsleutel waarmee hij een auto aan het opereren
was op de werkbank, veegde zijn handen af aan een lap en vertrok.
Nadat hij zich in zijn kamer had schoongeschrobd en opgeknapt,
nam hij de trein naar Leiden. Yvonnes studentenhuis stond aan een
van de grachten. Met acht meisjes woonden ze daar en nu in de
vroege herfst waren ze allemaal aanwezig en aan de slag voor hun
tempobeurs. Gelukkig was ook Yvonne thuis.
Ze had, als een van de ouderejaarsstudenten, een van de mooiste
kamers. Het was daar een enorme troep. Heel anders dan bij
Justus, die van orde hield. Ze haalde haar broer enthousiast bin­
nen. Hij was er één keer eerder geweest, maar dat was in vakantie­
tijd, toen er verder haast niemand thuis was.
'Wat een verrassing', riep ze. 'Heb je een snipperdag?'
'Ik ben er uitgegooid.'
74