Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

kortste rij voor de kassa's, die natuurlijk het langzaamst bleek op te
schieten, maar toen hij buiten stond, moest hij toch nog een kwar­
tier wachten voor ze arriveerde, met een tas vol boodschappen.
'Wat wil je van me?'
'Niks, ik wil niks van je', zei Justus.
'Hoe heet je?' 'Justus.'
'Ik ben Noortje.'
Ze liepen langzaam door de straat, hij met zijn handen in zijn
zakken, zij zeulend met de tas boodschappen. Moest hij aanbieden
die voor haar te dragen? Dat zou stom klinken, vond hij. Het stond
ook stom dat zij zeulde en hij niet. Ook dit probleem wist hij niet
op te lossen.
'Wil je een dropje?'
Ze wilde een dropje.
'Waarom vroeg je dat?'
'Vroeg ik wat.'
'Van die spijker en die haarspeld.'
'Ik zag het je doen. Maak je daar een gewoonte van?'
'Hoe kun je dat nou gezien hebben. Er was niemand op straat.'
'Ik zag het van binnenuit. Door het raam.'
'0, was je daar. Ik dacht dat er nooit iemand kwam dan die
Kozijnse', zei ze.
'Ik werk voor hem. Sinds kort.'
'Wat doe je dan?'
'Administratie. Bijhouden wat er aan oude kleding binnenkomt
en uitgaat.'
'Ouwe kleding me hoela', zei ze. 'Denk je echt dat die man met
z'n patserige auto zich druk maakt om kindertjes op een ijsschots?'
'Waarom noem je dat kindertjes op een ijsschots?' vroeg Justus
verbaasd.
'Dat zegt hij altijd.'
'Ken je hem dan zo goed?'
'Ik ken hem, ja.'
'En je houdt niet van hem.'
Ze snoof minachtend.
'Waarom heb je zo'n hekel aan hem?' vroeg Justus.
'Daarom.'
104