Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Leer. Gespen. Chroom.'
'Ze hoort bij mij', zei Stijn bitter.
Dat was ook het gevoel dat Justus altijd had gehad. Stijn en
Joke hoorden bij elkaar, zoals Van Gend hoort bij Loos en Oost bij
West. Hoort Oost bij West? Ach, de aarde is een bol, Oost en West
ontmoeten elkaar zou je kunnen zeggen. Onzinnige gedachteflar­
den, geboren uit zelfverdediging om even niets tegen Stijn te hoeven
zeggen. Want wat moet je zeggen? Dat ze wel weer terugkomt? Dat
het wel overgaat? Dat er duizend anderen zijn? Dat ze hem niet
waard is?
'Het is niet rechtvaardig', zei Stijn.
Opnieuw sloegen Justus' gedachten op hol. Had Stijn dan recht
op haar? Heb je er recht op gelukkig te zijn met iemand? Wie is
dan de rechter? Wie is de advocaat? Staat er een straf op als je
iemand anders ongelukkig maakt omdat je voor een ander kiest?
Hoe zit het met de rechten van die bink op z'n motor? Recht, recht.
Zijn rechte wegen beter dan kromme? Mooier dan kromme?
'Nee, het is niet rechtvaardig', beaamde hij, want er zijn
momenten dat je iemand niet moet tegenspreken.
Stijn ging zitten.
'Ik kan er niet eens een gedicht over maken', zei hij somber.
'Een donderslag bij heldere hemel?' suggereerde Justus behulp­
zaam. 'Een orkaanuitbarsting? Een nooit meer eindigende mot­
regen?
Stijn keek wantrouwig. 'Bespot je me?'
'Nee, natuurlijk niet. Het is echt lullig voor je. Ik begrijp het
ook niet. Jij bent toch veel interessanter dan een disco of een
motorfiets.'
Terwijl hij het zei, groeide ook het begrip voor Joke. Stijn was
wel erg rustig, erg voorspelbaar, erg betrouwbaar. Heel fijn om als
vriend te hebben, niet opwindend voor een meisje misschien.
'Ze komt vast bij je terug.'
'Dan wil ik haar niet meer.'
Een paar dagen later kwam Justus als gewoonlijk om elf uur de
apotheek binnen. Daar waren ze in ongerustheid over Annette, die
zonder bericht niet was verschenen. Net toen besloten was dat ze
86