Eigen rechter (Jan Terlouw) in pdf

'Zou hij de politie bellen?'
'Ik hoop het niet.'
'Nou, kom op.'
Het kostte geen moeite de deur open te maken. Ze hadden
handschoenen aan en hadden elkaar ingeprent dat die geen
moment uit mochten. Noortje kende het huis op haar duimpje en
ze vonden dan ook zonder moeite de kamer met de kast waar de
viool zou moeten liggen.
'Nu zullen we toch de zaklamp moeten gebruiken om de kast
open te breken', zei Stijn.
Hij haalde hem te voorschijn. Maar net voor hij hem, afge­
schermd met zijn hand, aan wilde knippen, zei Noortje dringend:
'Wacht!'
Een politieauto draaide de straat in en reed er langzaam door.
Ze drukten zich tegen de muur.
'Pikkema heeft blijkbaar echt gebeld', fluisterde Noortje.
'St.'
De auto stopte en een agent stapte uit. Met een sterke zaklamp
liep hij langs de huizen en scheen naar binnen. Stijn en Noortje
lieten zich achter het bureau op hun knieën zakken. Het licht van
de zaklamp speelde door de kamer. Het duurde niet meer dan een
halve minuut, het leek een eeuwigheid.
Eindelijk verdween de agent.
'Gossiemijne', fluisterde Stijn. 'Justus had me voorgespiegeld dat
het niks zou voorstellen. Ik krijg hier een hartkwaal van.'
'Dat zijn dan twee hartkwalen.'
'Nu gaat die kast open.'
Stijn zette het breekijzer dat hij had meegebracht in een kier van
de kastdeur en duwde. Zonder veel moeite en vooral zonder veel
geluid ging de deur open.
'Geen viool', zei Stijn.
'Ja, gek hè?'
Ze zetten alle kastdeuren open, alsof ze die hadden doorzocht,
ze maakten een beetje rommel en toen vonden ze dat ze hun werk
wel hadden gedaan.
'Waar is die viool nou?'
'Op de vliering. Ik stel voor dat we daar niet heengaan. Vanwege
147