De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

staat van zijn waar onze ziel een levenlang naar op zoek kan zijn,
waarbij zij juicht als zij haar heeft gevonden: genot! Als wij de natuur
met een open blik gadeslaan op een warme, broeierige dag bijvoorbeeld,
zien we deze mate van zielsgesteldheid alom. De hele natuur gonst van
genot. Wezens die zijn wie zij behoren te zijn, zijn sierlijk en bekoorlijk
en genieten zichtbaar, zoals de vogels die kwetterend schaterlachen in de
warme zon. Sluit een paradijsvogel echter op in een kooi en zij zal nooit
meer genieten en haar prachtige verenpracht verliezen. Zij zal haar
uitbundigheid, nog zo’n aanstekelijk kenmerk van de ziel, verliezen en
sterven. Zijn wij niet allen paradijsvogels, die zichzelf gevangen houden
in onze gouden kooien van zekerheid en voorspelbaarheid? Terwijl de
deur op een kier staat, verkiezen wij te leven in gevangenschap,
afgesloten van de natuur, onze speelweide vol aanstekelijk genot.
Afgesloten van onze natuur, onze ware inborst. Uitbundig en genietend,
is dat niet onze ware aard? In elk geval is het de energie die onze ziel
nodig heeft om zich in ons uit te drukken, om zich in ons te
manifesteren. Het is die energie die wij los gaan maken als wij onze
Gewijde Reis maken. Zielsenergie, die wij met volle teugen in kunnen
ademen, om er voor even aan herinnerd te worden waarvoor wij hier ook
al weer gekomen waren en wie wij behoren te zijn. Wat wij leren op
onze Reizen is te doorvoelen wat wij werkelijk voelen en onze
gevoelsmanipulaties af te leren. De wereld doet zich aan ons voor zoals
wij haar ervaren. Om haar werkelijk te ervaren kunnen wij ons instinct
wekken en onze diepste oeremoties gaan voelen, pijn en genot. Pijn en
het bijbehorende lijden doen ons het duister verkennen en verdragen als
een onmiskenbaar onderdeel van onszelf. Genot stuurt ons het Licht in
en verlicht al ons duister, al onze pijn. In een eeuwige dans zijn pijn en
genot, Licht en duister aan elkaar verbonden en vormen de verborgen
mystiek en dynamiek die ons leven vorm geeft. Wanneer wij pijn en
genot gaan ervaren, doen we niets anders dan gehoor geven aan de roep
die diep in ons verscholen ligt: de roep om te leven.
Hoe kan het dat wij ons Innerlijk Kompas verliezen, het contact met
onze oeremoties pijn en genot? Het antwoord op die vraag vinden we
wederom vroeg in onze kindertijd. Ons wordt al heel snel afgeleerd op
ons oerinstinct te vertrouwen. Pijn – zo wordt ons veelal geleerd – is iets
waar we niet op moeten letten, waar we ons niet over moeten aanstellen,
waar we ons in moeten harden. Genot is iets dat we als kind al snel
103