De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

liefdevol en met aandacht voor wat er is, niet voor wat er in je geheugen
opgeslagen ligt. Ik besef mij dat dit geen eenvoudige opgave is en een
grote uitdaging voor iedereen, beginner of gevorderde. Wie we ook
kiezen voor onze begeleiding, vraag aan de persoon of hij ons de ruimte
wil geven om alle kanten van onszelf te laten zien, ongeacht of die nu
passen bij het beeld wat de begeleider van ons heeft, ofwel of zij dat een
prettige kant van onszelf vindt of niet. Vaak gaan we tijdens onze Reizen
eerst door hele verdrietige, boze, of onaangename kanten van onszelf
heen, wat heel verwarrend kan zijn voor zowel Reiziger als begeleider.
Wat zich ook voordoet, vraag jouw begeleider vooraf je overal met
liefde in te erkennen. Dat is ware liefde, dat is de Gewijde taak waar we
ons als begeleider in mogen bekwamen.
Besef dat je als begeleider de verantwoordelijkheid hebt voor de
Reiziger gedurende twee (ademwerk) tot misschien wel acht uur
(Ayahuasca en andere entheogenen). Laat haar nooit in de steek en wees
je ervan bewust dat haar bewustzijn uiterst gevoelig is, oneindig veel
gevoeliger dan normaal. Ik vergelijk de gevoeligheid van de Reiziger
vaak met die van een uiterst kwetsbare, pasgeboren baby. Het is de kunst
van het begeleiden om op deze gevoeligheid in te spelen, er op de juiste
momenten te zijn om onze schouder aan te bieden als troost en ons op
andere momenten weer terug te trekken. Als je de Reiziger iets aan wilt
bieden, troost of een suggestie, vraag dan altijd eerst of zij daar behoefte
aan heeft. De Reiziger heeft zelf bijna altijd al begeleiding van haar
Innerlijke Stem of Innerlijke Heler, danwel van gidsen of andere
leermeesters. Stem hier als begeleider altijd op af en doorkruis het pad
niet dat de ziel voor de Reiziger effent. Probeer geen pijn van de
Reiziger over te nemen, haar erbij weg te halen of te verzachten; zij moet
en kan er in deze dimensie zelf doorheen, hoe pijnlijk dat ook lijkt als je
aan de andere kant de wacht houdt. Besef maar dat de Reiziger die haar
eigen pijn opzoekt daar altijd hulp bij krijgt in de Gewijde Dimensie,
hulp die bij haar blijft zolang zij haar nodig heeft, ook na de Reis. Leer
de Reiziger die hulp zoeken en daarop te vertrouwen, liever dan hier zelf
de rol van hulpverlener te willen vervullen. Wat niet wegneemt dat een
troostende arm wonderen kan verrichten op het juiste ogenblik, net als
een woord of blijk van mededogen, een welgemeende glimlach of een
traan. Dit zijn allemaal gebaren die de Reiziger in haar ‘zijn’ erkennen.
Zolang je de ander maar niet weghaalt bij haar verdriet, waar ons
zogenaamde ‘troosten’ zo vaak toe dient. Zolang je de ander maar ziet,
158