De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

de weinige zoogdier-soorten die geen vitamine C meer aan kunnen
maken. Er is ooit een moment gekomen in onze ontwikkeling dat we een
virus in ons systeem hebben toegelaten. Dat virus, de ziekte, huist in
onze geest, in ons denken. Let wel, vrijwel iedereen is ermee besmet, het
huist al duizenden jaren in onze soort. Het virus zit hem in de manier
waarop wij betekenis geven aan onze eigen waarneming. Wij noemen
dat ‘cultuur’ of ‘beschaafd gedrag’ en dat is precies wat het is. Het zegt
daarmee tegelijk wat het niet is: natuur. Er is dus een moment gekomen
in onze geschiedenis dat het virus massaal bij ons naar binnen is
geslopen en wij ons tegennatuurlijk zijn gaan gedragen. Ik blijf het
consequent een virus noemen, omdat de bron van dit aangeleerde gedrag
vóór onze eigen bewustwording ligt. De vertekening van de
werkelijkheid van onze waarneming en daarmee van onze waarheid ligt
in onze opvoeding besloten en niet in onze natuur en is daarmee een
virus. Het maakt ons van binnenuit ziek, zonder dat wij daar zelf erg in
hebben. Ik kan het virus niet aanwijzen, omdat het alom
vertegenwoordigd is. Ik zou het een verzamelnaam kunnen geven en het:
‘niet naar je eigen natuur leven’ kunnen noemen. Dat is tenslotte wat het
is, waardoor wij massaal zo ziek worden. We kunnen al die ziekten
vanuit onze beperkte en besmette bril onder de loep nemen en zullen
alleen maar meer ziekte creëren. Onze indoctrinatie voorkomt onze
genezing. Om ons te bevrijden van welke ziekte dan ook moeten we
dieper duiken, voorbij de domeinen waar het virus heerst! Wie thuis is in
computerland zou de volgende metafoor kunnen overwegen: het virus zit
in de kernel (kern van de computer). Je kunt dus steeds nieuwe
programma’s en besturingssystemen installeren, maar het virus zal zich
altijd opnieuw manifesteren.
Laten wij eerst eens kijken hoe het zover heeft kunnen komen. Wie
vertrouwd is met het werk van Alice Miller 7 weet hoe ‘zwarte
pedagogie’, kwetsende opvoeding, van ouder op kind wordt
doorgegeven, generaties, honderden, waarschijnlijk zelfs duizenden jaren
lang. Wie zelf eenmaal is gekwetst in zijn kindertijd zal deze
gekwetstheid veelal doorgeven. Wie niet leert om zijn gekwetstheid te
dragen en de pijn door te werken geeft deze zeker door; aan anderen in
zijn omgeving én later aan zijn eigen kinderen. Dat is de estafettestok
van gekwetstheid. Die estafettestok is vaak verbonden aan de
beperkende normen en waarden die ouders zelf in hun vroegste jeugd
75