De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

dat je kwetsbare Kind een deel van je is, waarmee je kunt communiceren
en dat je in je hart kunt sluiten. Wat ik meemaakte was geen regressie,
maar een complete transformatie, zoals ik die later nog vele malen mee
zou maken tijdens andere Reizen. Wat zouden psychologen veel kunnen
leren, als ze de Reis gingen maken om hun eigen geestelijke wereld te
verkennen! Of als zij hun cliënten konden helpen transformeren en zo
trauma’s verwerken die diep onder de oppervlakte verborgen en
gevangen zitten. Ik begon mij door de bijzondere transformaties in elk
geval voor het eerst in mijn leven te interesseren voor het kind dat ik was
geweest en dat nog altijd in mij was, maar echt veel kon ik mij van het
verleden niet meer herinneren. Het was één grijs, plat en
ondoordringbaar vlak. Ik besefte mij dat ik er weliswaar het stempel
‘gelukkig’ op had gegeven, maar kon mij daar eerlijk gezegd weinig van
herinneren. Later begreep ik pas dat dit komt door alle onverwerkte pijn
en verdriet, door de verdringing daarvan. Ik durfde mijn verleden
helemaal niet onder ogen te zien. Tegen de goedbedoelde adviezen van
familie en vrienden in om ‘het verleden te laten rusten’ ging ik toch door
met mijn zelfonderzoek. Ik moest wel, want ik kon het kleine mannetje
– waarin ik eens in de zoveel tijd transformeerde – niet weer in de kou
laten staan. Ik nam een zielsbesluit: ik zou ervoor zorgen dat hij niet
weer in de steek gelaten en aan zijn lot overgelaten zou worden. Vanaf
nu zou ik er altijd zijn voor het kleine ventje dat zich diep in mij
verschool en dat zo graag wil leven en gezien worden. Er kwamen steeds
meer flarden van mijn jeugd boven en uit mijn reconstructies kon ik een
verschrikkelijk geheim ontwaren. Ik had een gelukkige start gehad en
werd liefdevol verwekt en ontvangen. Tijdens mijn kwetsbare jaren ging
de aandacht naar de jongere tweeling die alle aandacht van mijn ouders
opeisten. Het lukte mij niet om mij als zelfstandig mensje te
manifesteren, daar was ik nog veel te jong voor. School lukte niet en ik
kwam klem te zitten tussen twee kampen: thuis was het niet veilig en op
school ook niet. Ik ging spijbelen en werd rebels. Toen ik besefte dat ik
daarmee nog niet gezien werd, werd ik onhandelbaar. Ik wilde zo graag
gezien worden. Ik noem het een verschrikkelijk geheim, omdat ik de
herinneringen aan mijn jeugd dusdanig had gemanipuleerd dat ik dacht
dat ik gelukkig was. En daarmee mijn rebelsheid verweet aan mijn
onaangepaste, slechte karakter. Ik moest wel slecht zijn, want anders
zouden mijn ouders toch wel aandacht voor mij over hebben? Dit wordt
ook wel ‘magisch denken’ genoemd, zo leerde ik later. Het denken
95