De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

Het boek van Bevrijding is op boeddhistische leest geschoeid en wie het
wezenlijk wil begrijpen moet op zijn minst behoorlijk geïnteresseerd of
ingewijd zijn in de leer. Ik heb beloofd dat de Gewijde Reis geen oude
dogma’s zal omarmen. De beschrijving van ervaringen kunnen we echter
prima gebruiken om die naast onze Reisverhalen te leggen, want zij
vertonen opmerkelijke overeenkomsten. De meest in het oog springende
overeenkomst tussen de Gewijde Reis en het Boek van Bevrijding is
misschien wel het begrip overgave. Boeddhisten beschouwen de
visioenen in de bardo als projecties van het zelf. Overgave is de
boodschap. Het Boek van Bevrijding bereidt de stervende voor op wat
hem aan gene zijde, in de bardo, te wachten staat. Materialistisch
georiënteerde Westers denkenden zien de dood als een vernietiger, als
het grote Niets of in het beste geval als verlosser. Boeddhisten geloven
dat het leven doorgaat en dat wij oneindig reïncarneren, tot wij onszelf
verlossen. Of dat zo is, is voor ieder een kwestie van geloof, zoals
geloven in het Niets of in hemel en hel dat ook is. De bardo, de
tussenstaat, is echter geen geloof. Deze kunnen we zelf ervaren. Wie de
boeken van Moody 15 of Kübbler-Ross 16 kent en de honderden verslagen
van bijna-dood ervaringen heeft gelezen, heeft een idee van wat ons aan
gene zijde te wachten staat. Maar dan nog vraagt het onze
verbeeldingskracht, totdat wij het zelf kunnen getuigen. De Tussenstaat
kunnen we echter volledig zelf beleven tijdens onze Gewijde Reizen. De
kleurenpatronen, de visioenen, de demonen, goden en godinnen; allen
vormen zij deel van het landschap van de Gewijde Reis. Zoals ik al
eerder schreef en nog vaak zal schrijven: als wij bekend raken met de
weg in dit soms zéér verwarrende landschap, als wij onze eigen demonen
en Godheden onder ogen zien en leren dat het projecties van onszelf zijn,
kunnen we leren ons over te geven aan onze hoogste macht, de Godheid
die in ons huist. En wij krijgen bij leven een geschenk dat ons de rest van
ons bestaan bij blijft: wij verliezen de angst voor de dood en krijgen er
levenslust voor in de plaats. Wie eenmaal de gebieden van de bardo heeft
verkend en heeft doorleeft, wéét uit eigen ervaring het geheim van het
leven. Het is een geheim dat niet naverteld kan worden, omdat er geen
woorden voor zijn om haar te beschrijven. En toch zal een ieder die het
aanschouwt het direct herkennen. Omdat het ons thuis is, onze
natuurlijke staat van zijn. In dit leven, en misschien wel in vorige levens,
zijn wij zo ver van onze oorsprong geraakt dat we de waarheid van ons
leven mogelijk niet eens zouden herkennen als zij zich aan ons zou
89