De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

gelukkig als autonome functie ontwikkeld en kennen hun eigen
intelligentie. Onze basisbehoeften echter moeten wij zelf gaan leren
kennen én aan onze verzorgers gaan leren aangeven, een hele opgave. De
natuur heeft er gelukkig voor gezorgd dat onze weerloosheid onze
verzorgers doet smelten en dat zij voor ons zorgen. Tenminste, als zij
hun instincten de ruimte geven. Ons huilen is het signaal voor onze
verzorgers dat wij ergens behoefte aan hebben. Voornamelijk de moeder
zal instinctief weten waar de baby behoefte aan heeft. Hoe vaak komt het
echter niet voor dat de ouders radeloos van het huilen worden? Dat de
behoefte van de baby gezien wordt als een last, in het almaar drukker
wordende leventje van zovelen? Nog niet zo lang geleden was het zelfs
regel om het huilen van een kind totaal te negeren, omdat het alleen maar
verwend zou worden als wij gehoor aan de roep van de kleine geven.
Gelukkig weten de meesten onder ons nu wel beter, maar het geeft te
denken over onze eigen (ver)vorming. Zeker als je er het gedachtegoed
van Alice Miller bijhaalt. Zij leert ons dat de gekwetstheid van ouders
altijd wordt doorgegeven aan de kinderen, van generatie op generatie.
Wij noemen deze estafettestok ‘opvoeding’, maar wat onze ouders vaak
doorgaven is hun eigen behoefte én gekwetstheid. Naast onze
babybehoeften aan slapen, eten en verzorging hadden (én hebben!) we
een onverzadigbare honger naar warmte en liefde. In de moederschoot
waren we voortdurend omgeven door alles wat wij nodig hadden en
meer nog: wij voelden liefde en verbondenheid. We kenden nog geen ik
en jij. Wij waren één en Al. Eenmaal buiten is de extase niet meer zo
vanzelfsprekend en zullen we moeten leren hoe we de pijn die wij voelen
op kunnen laten houden en hoe we ons gevoel van genot kunnen
herstellen. Eenmaal buiten de moederschoot komt er ongelooflijk veel
informatie op ons af, een onophoudelijke verstoring van al onze
zintuigen. We kunnen die eerste maanden helemaal niets anders dan die
enge, voortdurend dreigende wereld ondergaan. Hopelijk zijn er lieve
zorgzame ouders die ons troosten en geruststellen. In deze fase leren we
dat we veiligheid, geborgenheid en liefde nodig hebben om genot te
kunnen ervaren en dat als die voorwaarden ontbreken, het ons pijn doet.
Als onze behoeften in deze fase niet of onvoldoende zijn vervuld kunnen
we rustig een leven lang op zoek blijven om onze vroegere verlangens
alsnog voortdurend te willen bevredigen (de kern van verslavingen). Of
we hebben ooit een besluit genomen dat we nooit meer gekwetst willen
worden en dat we geen liefde en geborgenheid meer nodig hebben. De
106