De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

zodat hij de dood bij vol bewustzijn onder ogen kan zien. Zijn vrouw
geeft hem zijn laatste sacrament en hij komt in een vredige roes. Laura
houdt hem in haar armen en fluistert zachtjes dat hij los kan laten en naar
het Licht kan gaan. Onophoudelijk fluistert zij deze en andere bij het
stervensproces behulpzame woorden en helpt hem zo zich mee te laten
drijven op de stroom die hem komt halen. ‘Je gaat naar het mooiste toe,
naar de Grootste Liefde en het is makkelijk, zo gemakkelijk en je doet
het zo prachtig.’ Als het haar te veel wordt en de emoties haar
overmannen, trekt zij zich even terug voor een paar minuten en huilt.
Dan voegt zij zich weer bij hem, houdt hem vast en fluistert de
bevrijdende woorden: ‘Laat maar los, ga maar naar het Licht 17 ’.
Laura Huxley laat in haar aangrijpende verhaal zien wat werkelijke
liefdevolle begeleiding is. Dat is de kunst die wij ons eigen kunnen
maken om een ander werkelijk te begeleiden op het pad van Reizen of
sterven. De kunst van de liefde, van er werkelijk en waarachtig voor de
ander zijn. Met oog voor onze eigen gevoelens, vanuit ons eigen kunnen,
ons ten dienste stellen van de ander die onze liefde, de liefde van het
‘vertrouwd’ loslaten, verschrikkelijk hard nodig heeft. Laura Huxley
staat hier voor mij model voor de vrouwelijke liefde die wij zo missen in
onze samenleving of misschien wel in onze wereld.
Als wij leren de mannelijke energie van ritueel en intellect te combineren
met de vrouwelijke energie van gevoel, van compassie, tederheid en
zachte omhelzing, kunnen we onsterfelijk worden, zoals in de profetie
van het Geheime Huwelijk. Het grootste geheim dat ook het Dodenboek
niet onthult, het best bewaarde geheim dat zich in de veronachtzaamde
vrouwelijke energie schuilhoudt, is: liefde. Wie met liefde in zijn hart
sterft, heeft aan gene zijde niets te vrezen. De Gewijde Reis kan wat dat
betreft een schitterende generale repetitie zijn voor het onvermijdelijke.
Tijdens onze Reizen komen we door alle bardostaten die de Tibetanen op
wonderbaarlijke wijze hebben beschreven. We kunnen ons net als in de
Quest, het computerspel, trainen in een aantal vaardigheden die bij onze
dood van levensbelang zijn! We kunnen leren onze projecties als van
onszelf te zien, omdat in deze dimensie er niets meer is om onze beelden
op te projecteren. Als we hier niet leren om met onze verwrongen
innerlijke beelden om te gaan en die als van onszelf te beschouwen,
zullen we dat bij onze dood zeker niet kunnen. We kunnen leren los te
laten en om ons in volle overgave uit te leveren aan onze hoogste macht.
92