De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

vreemd fenomeen. Mijn ouders waren gescheiden en hadden een hekel
aan elkaar. Ik moest mij in vreemde bochten wringen, want ik had zowel
karaktereigenschappen van mijn vader als van mijn moeder, die zij
kruislings in mij niet zagen zitten. Ik had mij in duizend bochten
gewrongen en aan hun wederzijdse haat aangepast, om maar de liefde en
aandacht te krijgen die ik zo hard nodig had om op te groeien. Waar was
mijn authentieke ‘ik’ gebleven in het hele verhaal? Mijn gevoelswereld
kwam langzaamaan weer tot leven en met al het bijkomende verdriet dat
ik toeliet en losliet, begon mijn hart weer te helen. Ik begon eigenwaarde
te ontwikkelen, waardoor het leek alsof ik uit een boze droom
ontwaakte: wat had ik al die jaren met mijzelf gedaan? Hoe had ik
mijzelf zo kunnen vernietigen? Er ontstond een nieuwe energie in mij, de
drijfveer om gezond te worden. De barsten in mijn hart konden gaan
helen en ik had uit de Bron van Leven alsnog de liefde gekregen waar ik
zo intens naar verlangde. Ik kon mijn ervaring nauwelijks geloven, laat
staan plaatsen. Ze doet mij nog het meest denken aan de bijna-dood
ervaringen waarover ik als kind las in de boeken van Moody 15 . Voor mij
is er geen twijfel mogelijk dat het heldere Licht dat ik op mijn
pelgrimstocht naar mijn ziel zag, van onze hoogste macht afkomstig is.
Het is er, ik heb het met eigen ogen mogen aanschouwen en door mijn
hele wezen voelen branden. Het Licht is ook nooit meer bij mij
weggegaan. Het vult nu mijn hart waar vroeger de Leegte was en heeft
mij geholpen om mijn verleden werkelijk een plaats te geven, in plaats
van er een mooi plaatje van te maken. Natuurlijk heb ik in dertig jaar
zelfdestructie nog veel meer patronen ontwikkeld die niet goed voor mij
zijn en die komen nu stukje bij beetje boven. Ik ervaar nu een hele
liefdevolle kracht die ik zielskracht noem en die mij bijstaat om op een
werkelijk liefdevolle manier naar mijzelf te kijken, ook naar mijn
schaduwkanten. Ik besef nu dat juist die kanten Licht en liefde van mij
nodig hebben. Daarom weet ik nu ook dat wilskracht alleen niet werkt
bij verslavingen, zij komt niet uit liefde voort maar is een
vertegenwoordiger van het ego, van de ouderlijke krachten die zich in
ons genesteld hebben en die ons in het gareel willen krijgen. Deze
krachten roepen altijd weer tegenkrachten in ons op, waardoor er een
oneindig spanningsveld ontstaat wat vervolgens weer doorbroken moet
worden. Verslavingen onder ogen zien is niet alleen het werk van de wil,
maar vooral van ons hart en van onze ziel. Met mededogen en liefde
kunnen we onszelf en elkaar leren geven wat we gemist hebben.
280