De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

Kahlil Gibran te doorgronden. Of tracht de geur van de lente te isoleren.
Onze ziel is diegene of datgene wat al die zaken in haar geheel
waarneemt en er een bijzondere betekenis aan geeft. Het zijn niet onze
afzonderlijke of gezamenlijke zintuigen, onze ziel bevindt zich zowel
daarin als daarachter. Zij is de ervaring zelf en de waarnemer tegelijk én
de waarnemende achter de waarnemer. Onze ziel is de volmaakte spiegel
die een glimp van zichzelf herkent in schoonheid en vreugde.
Maar hoe kan het dan dat onze Gewijde waarnemende achter onze
waarnemer, onze ziel, ons deels of zelfs geheel kan verlaten? Echt
verlaten doet zij ons niet, het kan echter wel zijn dat onze ziel niet meer
gevoed en gevoeld wordt. Wanneer zij zichzelf niet meer kan spiegelen
in schoonheid en vreugde zal zij zich terugtrekken, wachtend op
inspirerender tijden. Ook kan het zijn dat wij traumatische
gebeurtenissen hebben meegemaakt waarbij wij onze emoties, de
boodschappers van ons hart, niet de vrije ruimte hebben gegeven. Als wij
onze emoties inslikken, creeëren we ballast en blokkades en kan onze
fijne zielenenergie niet meer stromen. Onze ziel kan ons niet langer meer
voeden met schoonheid en vreugde, omdat wij het haar niet langer
toestaan. Omgekeerd zal onze ziel haar energie verliezen, omdat zij leeft
bij de gratie van het doorgeven van schoonheid en vreugde. Het is een
heel natuurlijk proces dat wij door onze trauma’s van vroeger of nu
tijdelijk afgesneden zijn van schoonheid en vreugde, van onze ziel. We
zijn dan boos, bang of verdrietig, net zolang totdat de emotie haar
beweging naar buiten, haar gestalt, heeft afgemaakt. Als we de nare
ervaring zo een plek geven, kunnen we verder met ons leven. Ons leven
is verrijkt en de tranen die vloeien, zuiveren en polijsten onze ziel,
waardoor zij nog helderder kan weerspiegelen. Hoe komt het dan dat
zovele van ons de emoties opkroppen en de ziel voor altijd wegsturen?
Hoe komt het dat zovele van ons levens accepteren waar geen enkele
vreugde en schoonheid meer in te ontdekken is, gevangen in banen en
relaties die zielsdodend zijn? Het overgrote deel van het antwoord is te
vinden in onze kindertijd. De meesten onder ons hebben een opvoeding
gekregen waarbij wij hebben geleerd om onze authentieke gevoelens
zoals boosheid, angst en verdriet, te onderdrukken en te vervangen door
gewenst gedrag. Alice Miller 7 laat in haar levenswerk zien hoe ‘zwarte
pedagogie’ werkt, de kwetsende opvoedingsmethoden die duizenden
jaren als heilzaam werden beschouwd. Tevens laat zij zien hoe het
estafettestokje van gekwetstheid van ouder op kind, van generatie op
35