De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

wezen. Succes in zware variant, bevriest ons in de wereld van materie.
We zullen eerst terug moeten naar ons kindzijn, we zullen klein moeten
leren worden. Terug naar het onbevangen wezentje dat we ooit waren.
Terug naar Licht. Terug naar leven, weg uit onze programmering. Het
leven ís een spel en de ‘grote mensen’ hebben voor ons bepaald dat we
mee moeten doen met hun spelregels. Probeer er maar eens aan te
ontsnappen! En toch kan het, als je terug gaat naar Licht. Als je weer
Licht wordt, ga je herinneren. Als je herinnert en je hersenspoeling
terugspoelt, leer je dat de wereld van materie een illusie is. Zij is
geschapen door grote gefrustreerde mensen, die niets aan jou hebben als
onbevangen Lichtwezentje. Je moet met hun grote mensenspel meedoen,
je hebt geen keuze. Denken ze! Ik ben nog steeds dat stoute jongetje van
vroeger. Althans, ik ben het weer. Een tijd lang deed ik mee met de grote
mensen. Ik had een belangrijke baan, veel geld en aanzien en was
uitstekend vermomd. En hardstikke dood aan het gaan. Godzijdank
kwam ik tot het inzicht dat het maar een spel was en dat ik niet alleen de
spelregels kon veranderen, maar dat ik zelf de spelregel ben. Yep! Dat is
het geheim. Ieder levend wezen is zijn eigen spel, inclusief de spelregels.
Het is een spel, een spel dat je mee kunt spelen óf niet. Het is een illusie,
een hele enge, echt lijkende, maar een illusie. Wie eenmaal in de
Gewijde Dimensie is geweest, prikt erdoorheen en bepaalt voortaan zelf
zijn spelregels. Als je achter de schermen van de schepping hebt kunnen
kijken, heb je met eigen ogen kunnen aanschouwen wat onze ware aard
is. Als je ons ware potentieel kent, is het vrij gemakkelijk om te zien dat
wij er met zijn allen een flink potje van maken. Als we kunnen stellen
dat vreugde en schoonheid de kenmerken van de ziel zijn, mag ik dan
stellen dat onze maatschappij ontzield is? Ik durf je gerust toe te
vertrouwen dat ik flink twijfel om deze stukken in mijn boek op te
nemen. Stel dat ik niet serieus genomen word? Of dat mijn
maatschappijkritische en stoute kant een smet werpt op mijn serieuze en
integere kant, die ik ook aan het woord laat als ik over de methode van
de Reis praat. Stel dat ik weer het stempel opgedrukt krijg van het
jongetje dat mensen aanzet om slechte dingen te doen, net als vroeger?
Dat ze nu massaal aan de ‘drugs’ moeten gaan, zoals onnozele halzen de
methode van de Reis zullen noemen. Stel dat? En wat dan nog?
Waarschijnlijk ben ik de vijand van al die keurige ouders die de
toekomst van hun even keurige kinderen en hun plekje in de
maatschappij al hebben uitgestippeld en die het gebaande pad voor ogen
30