De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

Velen van ons vallen als zij ouder worden alsnog ten prooi aan de
kwetsbare kanten die zij een levenlang onderdrukt hebben. Helderheid
wordt dan kindsheid, een energie die nog ongeschonden aanwezig is en
er al een levenlang op wacht om geuit te worden. Dat is vast niet wat
Jezus bedoelde met: ‘Wie niet wordt als kinderen…’. Totaal verward,
dement, verzwakt en gedrogeerd zien wij ons sterven tegemoet. Het is
niet de dood zelf, maar dit mensonterende proces dat wij naar mijn
mening zouden moeten vrezen uit de grond van ons hart! Als wij dan
uiteindelijk overleden zijn, wordt ons overgebleven stoffelijk lichaam zo
snel mogelijk weggehaald. Geen dood om ons heen, dat brengt ongeluk!
Weg met dat drama. De dode wordt in zijn nette pak gehesen en wij doen
net of er niets aan de hand is. We houden ons groot. In plaats van de
overledene advies mee te geven, zoals de Tibetanen dat doen, over hoe
hij de verschillende fasen van de dood kan doorstaan en hem te helpen
los te laten, vertellen wij op de begrafenis hoe geweldig de dode was en
hoezeer wij hem zullen missen. Wij maken de omgekeerde beweging,
wij houden de dode emotioneel zo lang mogelijk hier, zodat hij nog meer
moeite heeft om los te laten. Dit is de realiteit van ons stervensproces,
het resultaat van onze onwetendheid. Wij weten niet wat er komt als wij
voor eeuwig onze ogen sluiten, dus sluiten we nu maar vast de ogen voor
wat komen gaat. We zijn doodsbang en maskeren dat met de
struisvogelhouding van: ‘Als ik doe of het er niet is, is het er niet’ en
weerhouden onszelf ervan om werkelijk om te leren gaan met de grootste
beproeving van ons aardse leven: ons sterfproces. Het ‘Moment
Suprème’, de ‘Grand Finale’, waarvoor wij een levenlang konden
repeteren. En waar komen wij mee aan? ‘Ik wist het niet’. Die smoes
werkte vroeger al niet op school – althans niet voor mij – en nu zeker
niet in het aangezicht van de dood. In onze maakbare wereld komen we
overal mee weg, behalve met de dood. En waarom zouden we er mee
weg willen komen? Waarom zouden we ons in willen laten vriezen,
wachtend op betere tijden, waarin we weer tot leven zouden kunnen
worden gebracht? De betere tijden wachten ons, na de dood. Zoals de
Dalai Lama zo treffend zegt, is ons lichaam aan slijtage onderhevig en
als het versleten is, sterven we en krijgen een nieuwe. Als we de
gehechtheid aan ons beperkte ego maar durven en kunnen opgeven. Als
we de projecties van ons beperkte ego opgeven, kunnen we onze
Goddelijke aard hervinden en ermee versmelten.
88